Clubblad Amsterdamse Sportvereniging VRA
How's That verschijnt tijdens het cricketseizoen wekelijks
Voorwoord
In de tijd dat ik nog rookte, nu zo’n vijfentwintig jaar geleden, kon het me allemaal niet zwaar genoeg zijn. Bastos, St Michel, Black Beauty, ik inhaleerde het allemaal met wellust. Nadat ik was gestopt, abrupt zoals het hoort, ging ik niet, zoals zoveel ex-verslaafden, behoren tot de almaar groeiende categorie der anti-rook apostelen, maar keek met een tolerant oog en zelfs enige afgunst naar de verstokte doorrokers. Die hadden pas echt lef. Aan hen moet ik vaak denken als ik het terras van VRA betreed en de geur opsnuif van weer zo’n exquise Paul-sigaar. Want behalve een begenadigd groundsman, die een zelfs naar kieskeurige Engelse begrippen perfecte pitch weet te creëren, is Paul ook een volmaakte roker. Meermalen per cricketmiddag haalt hij een verse tabaksstok tevoorschijn en jaagt daar met zijn aansteker, model vlammenwerper, de brand in. Vaak neemt hij niet eens der moeite de Cubaan tijdens het roken uit zijn mond te nemen, zodat hij er innig mee verkleefd blijft, uur na uur.
VRA wasemt bij Paul uit al zijn poriën. Als de toeschouwers zich opmaken voor een heerlijk ontspannen cricketdagje is hij nog druk bezig. Pas als het wedstrijdgebeuren al in volle gang is gunt hij zich even rust. Terwijl anderen zich al vroeg in de middag wagen aan hun eerste rosé, stelt hij zich tevreden met een blikje cola light. Er moet immers nog gewerkt worden. Ook in de lunchpauze is hij op het veld te vinden en kun je vanaf het terras aanschouwen hoe zijn kleine gestalte de roller over de pitch zeult. En niemand scheurt het wagentje zo vermetel over het gras als hij.
Ik dacht altijd dat zijn werkzaamheden aan het eind van het cricketseizoen wel zo’n beetje ophielden, maar dat bleek een misvatting. Toen ik eens op een koude februari-morgen, waarop er een dikke rijplaag het veld bedekte, bij VRA moest zijn, rook ik bij het bestijgen van de trap meteen al sigarenrook, een onmiskenbaar blijk van Pauls aanwezigheid. Cricket leek op dat moment heel ver weg, maar ik had inmiddels al begrepen dat Pauls bezigheden veel verder strekten dan alleen maar het vertroetelen van veld en pitch.
Aan een leven zonder Paul moeten we voorlopig niet denken. Wat mij betreft heeft hij het eeuwige leven en zorgt hij ervoor dat alles op en rond het veld voorspoedig blijft verlopen Maar misschien gooit hij toch, op een voor VRA kwade dag, het bijltje erbij neer om zich met een ijskoude rosé in de hand te voegen bij de vaste kern op het terras. Zo’n dolce far niente zou hem van harte gegund zijn.
Harry Oltheten
Wedstrijdschema
VRA
ZA 07/07 , 9.00 : Excelsior'20 - VRA/ACC U17
ZA 07/07 , 9.00 : VRA U9 - Rood en Wit
ZA 07/07 , 13.30 : VCC - VRA ZAMI 2
ZA 07/07 , 13.30 : Concordia - VRA ZAMI 1
ZO 08/07 , 11.00 : ACC 1 - VRA 1
ZO 08/07 , 12.00 : Qui Vive 3 - VRA 2
ZO 08/07 , 13.00 : VRA 3 - Dosti 3
ZO 08/07 , 13.00 : VRA 4 - Qui Vive 4
Flamingo Junioren Toernooi 2018
MA 09/07 , 17.00 : Kampong - VRA/ACC U17
WO 11/07 , 17.00 : VRA/ACC U17 - Rood en Wit
WWT20Q op VRA
Vanaf morgen staat VRA een week lang in het teken van de WWT20Q, het ICC kwalificatietoernooi voor het wereldkampioenschap T20 Dames cricket. De Nederlandse dames nemen het in de groepsfase in poule A op tegen Bangladesh, Papua New Guinea (PNG) en de Verenigde Arabische Emiraten (UAE) en in poule B spelen Ierland, Schotland, Thailand en Oeganda. De twee finalisten, die voortkomen uit de kruisfinales op VRA tussen de nummers 1 en 2 uit beide groepen, plaatsen zich voor het wereldkampioenschap T20 dat later dit jaar in de West-Indische archipel wordt afgewerkt tussen 9 en 24 november. De finale en de wedstrijd om de derde plaats worden op zaterdag 14 juli op Kampong gespeeld, de duels om de plaatsen 5 t/m 8 op dezelfde dag op VRA.
Op VRA (uitgelicht op de ICC website) vinden de volgende wedstrijden plaats:
ZA 07/07 , 12.00 : Women Scotland - Women Uganda (WWT20Q)
ZA 07/07 , 16.00 : Women Bangladesh - Women PNG (WWT20Q)
ZO 08/07 , 12.00 : Women Scotland - Women Ireland (WWT20Q)
ZO 08/07 , 16.00 : Women PNG - Women UAE (WWT20Q)
DI 10/07 , 12.00 : Women Ireland - Women Uganda (WWT20Q)
DI 10/07 , 16.00 : Nederland Dames XI - Women PNG (WWT20Q)
DO 12/07 , 12.00 : Women A4 vs Women B3 (WWT20Q)
DO 12/07 , 16.00 : Women A3 vs Women B4 (WWT20Q)
Tal van vrijwilligers zullen de handen uit de mouwen steken om dit toernooi tot een succes te maken en wij hopen dat u allen komt kijken naar uw favoriete team.
Alle informatie over het toernooi vindt u op de website van de ICC
VRA1 - Excelsior1 (1/7)
VRA: 260 all out
Excelsior: 235 all out
VRA wint met 25 runs
Adeel ouderwets op dreef
Op de zoveelste zonnige morgen van deze zomer maakte VRA zich op om de nederlaag, aan het begin van het seizoen in Schiedam geleden, te wreken. De voortekenen waren niet helemaal gunstig want onze strike-bowler Quirijn deed niet mee, zodat het voor captain Emile weer puzzelen zou worden om de vijftig overs adequaat op te vullen.
VRA batte eerst en deed dat niet onverdienstelijk. Weliswaar moest Erik al na 20 runs naar de kant, maar Dan liet zich weer van zijn beste zijde zien en stopte pas bij 50. De beurt was nu aan Pete en Ben, die beiden goed op dreef waren. Pete liet net als Dan exact een halve century noteren, maar Ben ging nog even door al moet gezegd dat hij weinig steun kreeg. Het was een wat treurige processie die vergeefs moeite deed de dubbele cijfers te halen. Emile, eufemistisch gezegd niet helemaal bij de les, Leon, ook wel eens beter in vorm en Mitch, laatst aan de staart nog goed voor 28 not out maar nu met slechts drie runs achter zijn naam, waren niet opgewassen tegen de Excelsior bowlerij, waarin oud-VRA-er Sohail Bhatti (4 voor 54 in 10) excelleerde. In de 48ste over kwam het einde bij 260 runs terwijl inde loop van de innings was gerekend op ruim 300. Bens bijdrage van 89 bevestigde weer zijn grootse vorm en ikvergat nog bijna te vermelden dat Adeel, rustig battend, nog 13 aan het totaal toevoegde.
Bij de genoemde ontstentenis van Quirijn opende Viv, terug na lang blessureleed, de bowling samen met Haseeb Gul. Ze kregen te maken met taaie openers van wie Etman het eerst kon vertrekken (26, lbw Pete). Nu kwam de gevreesde Ingram die niet de verwachte century scoorde, maar na 42 runs gevangen werd door Ben op het bowlen van Leon. Hij bleek overigens niet het enige Excelsior-kanon want Joost Kroesen ging rustig voort. Hij bracht het uiteindelijk tot 74 runs. Daarna was het snel afgelopen vooral door toedoen van Adeel, die hier wel even apart geloofd en geprezen mag worden. Zijn 4 voor 38 in 9.5 was er, naast de innings van Dan, Pete en Ben natuurlijk, verantwoordelijk voor dat de punten achterbleven in het zonovergoten Amsterdamse Bos.
H.O.
Wedstrijdverslag MOP 3-VRA ZAMI 1
De belangrijkste friendly van het jaar stond zaterdag 30 juni op de rol om gespeeld te worden op het tweede veld van VRA. Dat een wedstrijd buiten competitieverband plaatsvindt, betekent niet dat er geen immense financiële en emotionele belangen zijn. Mcgregor vs. Mayweather, the Ashes en ‘heel Holland bakt’ zijn voorbeelden van op zichzelf staande wedstrijden waar het om miljoenen, eeuwige roem en een stuk of 8 taarten gaat.
De aanloop naar deze wedstrijd kan het beste getypeerd worden als een stukje identiteitspolitiek. De hoofdstedelijke ploeg blonk uit in bravoure van de aanvoerder, een goede jeugdopleiding en een aantal exotische buitenlandse aankopen; typisch Amsterdams dus. Dit leidde tot een elftal met degelijke krachten als Agent Mulder, Theo Lindemann en Maarten Slagter. Deze ervaren groep werd onder andere aangevuld door het groeibriljante uit de jeugd Udeth Nashier en exoten uit het Gemenebest Chris Harvey en Andrew Pulver. Dit alles uiteraard onder leiding van de flamboyante Floris Kappelle die, ondanks dat het de hele dag 30 graden was, zijn VRA jasje zo veel mogelijk aan hield.
De wil om Amsterdammers te verslaan manifesteert zich vaak als een soort verbroederende oerkreet van provincialen uit alle windrichtingen. Deze oerkreet herinnert de cricketende man ook aan zijn afkomst. Zodoende heeft Alexander ‘Maakt Onderling Plezier’ van Hirtum een oproep gedaan en de provinciën onder de MOP vlag verenigd voor een krachtmeting. Tobias Maessen, VRA secretaris, werd even herinnerd aan zijn afkomst en liep meteen over naar MOP. Wouter Renardel, 25 jaar oud en al 4 jaar met pensioen, trok direct zijn wilgenhouten bat uit de wilgen en meldde zich. Versterking uit Nijmegen kwam er in de vorm van Theo Straaten en Walter Prescott. Hassan en Pavan van Kampong voegden zich bij de Shane Rotte, Yana en Christiaan van Weel om het provinciale team te completeren.
Er zouden 30 overs gespeeld worden en alle overs gingen gespeeld worden. In het geval dat een team all out zou gaan, hadden de minst succesvolle batsmen de twijfelachtige eer van een tweede kans krijgen dus. De toss werd met een gastvrij gebaar achterwege gelaten en MOP besloot te gaan batten om een mooie score neer te zetten.
Christiaan van Weel en Alexander van Hirtum gingen openen, met wisselend succes. Chris ging na 4 ballen voor duck weer zitten, maar gelukkig kwam zijn vriendin pas later op de middag kijken. Theo Straaten kwam voor Christiaan direct binnen en behaalde voornamelijk met een mooie partnership met Alexander avn 62 runs, waar hij er zelf 36 van maakte (4 vieren en 1 zes). Shane nam het vervolgens over van Theo. Alexander van Hirtum, die zich als test match speler goed staande hield en na wat voelde als enkele honderden ballen faced tot een respectabel resultaat van 24 runs kwam, bleef nog een paar ballen staan, maar moest toen het bowled het veld verlaten. Shane mocht toen zijn volgende korte partnership van exact 1 bal maken met Tobias, die het toch niet over zijn hart kon verkrijgen om tegen VRA te spelen. Tobias chipte de eerste bal van Udit erg hoog achter zijn wicket om daarmee Andrew een mooie catch en Udit een hattrick ball te gunnen, Tobias bedankt. Udit bowlde en batte een prachtige wedstrijd maar de hattrick werd weerstaan. Hierna bowlde Andrew zowel Wouter, Yana en Hassan uit terwijl Shane rustig doorbatte en eindigde op 46no. MOP zette een score van 155 runs neer met nog 2 wickets over.
De heerlijke kip kerrie werd gezamenlijk genuttigd en de tweede inning moest spoedig beginnen om tijdens de derde inning de beste plek op het terras te kunnen claimen. Voor zo’n chique Amsterdamse club als VRA was het gehalte ‘Duitsers op vakantie die handdoeken op strandstoelen leggen om 07:30 uur’ verassend hoog. Enfin, de tweede inning.
Udit opende na zijn sterke bowlen de batting en kwam, op verassend volwassen wijze voor een jongen van 13, bij elkaar tot een mooie 43 runs. Los daarvan wist MOP batsmen Mulder, Kapelle, Slagter en Harvey op tijd uit te krijgen voordat ze echt op stoom konden komen. Vooral Yana, Shane en Walter bowlden verdienstelijk en er werd scherp gefield door MOP. De run rate van VRA zat op hun target en het was erg spannend, totdat Andrew aan bat kwam. Na 3 succesvolle catches trachtte Wouter met een snoekduik Andrew voor nul uit te maken, maar hij kon de bal niet vasthouden voor een vierde catch. Nadat Andrew meerdere ballen hard voor vier en zes hard geslagen besloten we Dick Benschop te bellen om de buitenvelderbaan van Schiphol dicht te gooien. Tobias ging namelijk zijn ultieme boogballen gooien. Als een van zijn ballen onverhoopt in een Rolls Royce motor van een Boeing 747 zou komen, kan dat uitgelegd worden als “ball tampering”, iets wat de Australische batsman mogelijk in verlegenheid zou kunnen brengen. Helaas was Andrew overal tegen bestand en batte de overwinning bij elkaar door in de 28e over een zes te slaan om zelf op 46 runs te eindigen en de wedstrijd voor VRA te winnen.
Uiteindelijk heeft VRA beter gebat, in het bijzonder de talentvolle Udit en Andrew die een zeer goede dag had. Iedereen heeft trouwens een zeer goede dag gehad. De wedstrijd was spannend, de sfeer was goed en Floris Kappelle fieldde lichtvoetiger dan ooit. De traditionele speeches werden gehouden op het terras van VRA en in Cricketcafé Schinkelhaven werd de dag nog even goed afgesloten met hamburgers en Jameson met gingerale.
VRA erg bedankt voor de gastvrijheid en Alexander en Floris bedankt voor de organisatie van een prachtige wedstrijd.
Wouter Renardel de Lavalette
Match report: Concordia vs. Zami 2 (30/7)
Het was een warme zaterdag in juli. De helden van Zami 2 moesten aantreden tegen Concordia. Een aantal weken terug was de runvolle thuiswedstrijd gewonnen, dus het team wist wat ze konden verwachten. Concordia had niet de beschikking over een veld in Delft. In overleg met onze secretaris was besloten om deze uit wedstrijd op VRA te spelen omdat het derde veld vrij was.
VRA bleek door de ‘thuisspelers’ van Concordia moeilijk bereikbaar waardoor de wedstrijd uiteindelijk anderhalf uur later kon beginnen. Na een telefonische toss werd Zami 2 het veld in gestuurd. Gelukkig zat er al ruim een uur een warming-up op, dus Zami 2 begon uiterst scherp aan de wedstrijd. Menno Spits voor de eerste keer achter de palen. Oliver Bloemen en Hendrik Kruger mochten het bal openen. Voornamelijk Oliver was bij vlagen onnavolgbaar. Hij had de batsman van Concordia volledig in de tang en met een paar prachtige inswingers pakte hij vier wickets voor elf runs in zijn eerste vijf overs. Oliver had zijn vijfde wicket zeker verdiend, maar een eenhandige drop in de slips voorkwam dit. Hendrik bowlde gevaarlijk als altijd, helaas geen wickets dit keer. Marnix Hazewijer en Frederik ten Kate vervingen de openingsbowlers. Als first change bowlers deden ze precies wat de geblesseerde captain Bob Prenen wou hebben. Marnix constant en economisch als altijd, dankzij een aantal drops geen wickets dit keer. Frederik bowlde met zijn tweede bal de dangerman van vorige wedstrijd met een waanzinnige inwinging yorker. Nigel en Thomas deden nog een poging om de staart op te rollen, maar het was Gareth Jones die de laatste wickets nam. Gareth lijkt zijn vorm van afgelopen seizoen weer te pakken te hebben en liep met vier wickets en een run out van het veld. Concordia eindigde met 151 all out.
Na een late lunch was het de beurt aan Zami 2 om het lage totaal te maken, maar het was in de eerste innings al duidelijk dat het derde veld niet in de beste staat verkeerd en de runs niet makkelijk zouden gaan komen. Om te proberen het totaal zo snel mogelijk te maken mochten Harold Horsman en Gareth Jones beginnen. Door een miscommunicatie viel Gareths wicket snel, waarna Eric Fabery het veld kond betreden. De twee run-getters van Zami 2 lieten even zien waarom zij dit seizoen bovenin de topscorerslijsten staan. Met een partnership van 44 runs in zeven overs legde de twee een goede basis voor de winst. Eric werd gebowld voor 14 runs. De taak voor Thomas om de draad op te pakken en de winst binnen te harken. Met een partnership van 46 met Harold was er geen vuiltje in de lucht. Het totaal kwam langzaam maar zeker dichterbij, maar door een prachtbal werd Harold gebowld voor 38. Met nog 54 runs te maken in 18 overs zag alles er naar uit dat Zami 2 het totaal makkelijk zou gaan halen. Niks was minder waar. Concordia ging steeds beter bowlen en het ene wicket na het andere viel in korte tijd. Nigel Drenthe (6), Bob Prenen (4), Menno Spits (1) en Frederik ten Kate (0), alleen Thomas kon blijven staan. Opeens stonden de helden van zaterdag 118 voor zeven! Maar gelukkig was daar Oliver Bloemen. Stoïcijns en onverschrokken zorgde hij ervoor dat de buit binnen gehaald kon worden. Met 15 n.o. en bowlingcijfers van vier voor elf in vijf overs was hij de man van de match.
Volgende week: VCC uit!
Thomas Spits
VRA win T20 against VOC (9/6)
VRA win T20 against VOC
9th of June 2018, Amsterdamse Bos
A lovely sunny afternoon at VRA with the Rotterdamse dames of VOC. We had the luxury of having a 12 ladies squad and Sally offered to be the 12th man. She’ll shine again with the bat next game. Since VOC came with 10, they fielded with one of ours.
Won the toss, decided to bat. Birgit and Kanishka opened. Such a good openings pair, love to see Gitty shine and watching Kanishka bat is just a feast for your eyes. Just saying, our next homegame is 21st of July and I suggest peoplel come and watch :) Kanishka came out and Meike went in, she also does some textbook batting. Git meanwhile, hitting it all over the place, Sjoukje showed some quick shots and then Maartje came in and hit some quick runs. It turned out to be quite difficult to hit it out the ground, so a lot of running was involved and the team did great. Thanks to Pete’s looking for 1’s exercise. Git came out with 41 runs, follwed by Kanishka and Maartje both with 19, Meike with 18. Oh, also Katie batted, with a broken hand, only she can do that. She was in cast the weeks after, bless. She was batting again in the nets this last week and she’s back at it. We ended up with 120 after 20, time for the people that didn’t bat to shine.
After the game we had some fun games with Aram and Cat, also watching the men and then a great speech by Pete and drinks with the rest of the club. Great fun.
Great win and my mum’s cakeballs. OMG. lethally good ;)
Liefs VRA dames.
'Nummer elf'
Er was een tijd dat de komst van de nummer elf het definitieve sein was dat de innings was afgelopen. Simon Barnes memoreert in dit verband in een illustratief artikel in Wisden de Test Serie tussen Engeland en India in 1990. India trad aan met Narendra Hirwani, een leg-spinner die absoluut niet kon batten. Iedere bal die naar hem werd gebowld behandelde hij als een projectiel dat op het punt van ontploffen stond. In 17 Test matches scoorde hij 54 runs (gem. 5.40). Aan de Engelse zijde had je Devon Malcolm, een fast-bowler overtuigd van zijn eigen onsterfelijkheid. Niet gehinderd door zijn slechte gezichtsvermogen - aan het begin van zijn carrière droeg hij een Hank B. Marvin bril - ging hij ervan uit dat iedere bal op hem gebowld de tent uit moest. Deze houding bracht hem 236 runs in 40 Tests (gem. 6.05).
Maar deze echte nummer elfs behoren volgens Barnes tot het verleden. De huidige nummer elf kan namelijk batten. Gevolg hiervan is dat de val van het negende wicket niet meer inhoudt dat je thee kunt gaan drinken. In de eerste Test Match op Trent Bridge tussen England en Inda in de zomer van 2014 konden we 111 runs noteren voor het laatste wicket. De daders: Bhuvneshwar Kumar en Mohammed Shami. De volgende grote score liet niet lang op zich wachten. Een innings later brachten Joe Root en Jimmy Anderson een Test Record van 198 op hun naam, voor het laatste wicket wel te verstaan. Anderson ging tenslotte uit voor 81, een totaal waarvoor een solide opener zich absoluut niet zou schamen.
Een behoorlijke last wicket stand is dus minder ongebruikelijk dan vroeger het geval was. De regelmaat waarmee ze nu voorkomt is natuurlijk zeer ergerlijk voor de fielding side die eronder te lijden heeft. Aan de andere kant kan de batting side heerlijk gloriëren. Wat te doen? Op vlakke pitches volgt nu vaak een barrage van korte ballen, wat meestal tot niets leidt. Van de bowling side maakt zich nu een gruwelijk gevoel meester. Wat zich voor zijn ogen afspeelt zou eigenlijk niet moeten gebeuren. Het is een freak show waaraan maar geen einde lijkt te komen. Het schouwspel van doodvermoeide bowlers die aan komen rennen op ‘dode’ pitches waar ze tegemoet getreden worden door triomfantelijk ogende tailenders wordt gewoner en gewoner. Dit is allemaal dubbel moeilijk voor de bowling side als de captain een openings- batsman is, zoals Alastair Cook, die zich enerzijds moet prepareren op zijn batting beurt en anderzijds een plan moet smeden om de staart op te ruimen.
Het is niet ingewikkeld te bedenken hoe dit allemaal komt. Sinds de one day game zijn intrede heeft gedaan komt het steeds vaker voor dat bowlers moeten batten in een beslissende fase van de strijd. Ze weten dat bij selectieprocedures niet alleen meer naar hun bowling capaciteiten wordt gekeken maar ook naar hun batting talent. Bovendien hebben alle moderne protectiemiddelen (helmen etc.) het veel gemakkelijker gemaakt om de bowlerij zonder vrees in de ogen te zien.
Of de constatering van Simon Barnes ook opgaat voor de lagere cricketregionen vraag ik me af. Heel vaak zie ik in de Topklasse dat de staart opgeruimd wordt voor een schamel aantal runs. Maar goed, deze zomer wacht ons de titanenstrijd tussen India en Engeland. Wie weet staat er dan weer een nummer elf op die de cricketwereld in zijn ban houdt. Wordt vervolgd.
Harry Oltheten
Engeland - India
Engeland: 159 voor 8
India: 163 voor 2 (na 18.2 overs)
India wint met 8 wickets
Twee stumpings en nul runs
Als het gaat om ‘the man of the match’ kom je vaak uit bij een batsman of bowler die zich bijzonder heeft onderscheiden. Bij de Engelsen was het dit keer met een lampje zoeken. Alleen Jos Buttler deed een beetje van zich spreken met 69 in 46 en een bescheiden twee zessen. Bij India had je een ruimere keuze met Rahuls 101 in 54 (vijf zessen) als eyecatcher en Kuldeep Yadavs 5 voor 24 in 4 als goede tweede. De heren die erover gingen, beslisten in hun oneindige wijsheid dat die laatste prestatie het hoogst moest worden aangeslagen. “Man of the match’ werd dus Yadav. Als ik het voor het zeggen had gehad zou een ander dan de hierboven genoemden de prijs hebben gekregen. Ik ben altijd een groot bewonderaar geweest van degenen die het vak van wicketkeeper tot in de perfectie beheersen. Een van hen is de Indiër M.S. Dhoni die ook als stoutmoedig batsman hoog moet worden aangeslagen. In deze match bracht hij een bijzondere prestatie op zijn naam. Op het bowlen van Kuldeep Yadav stumpte hij, toen de Engelsen 107 runs op het bord hadden gebracht, in twee opeenvolgende ballen de Engelse batting-azen Jonny Bairstow en Joe Root, beiden op hun eerste bal, beiden dus voor nul. Voor waar een bijzonder wapenfeit.
De Engelse cricketers hadden voor de strijd huizenhoge verwachtingen. Hadden ze niet kort ervoor Australië een kopje kleiner gemaakt, waarbij overigens wel moet worden aangetekend dat Australië behoorlijk verzwakt was door blessures en schorsingen (Warner, Smith). Maar toch, de aartsvijand was met de staart tussen de benen afgedropen. Nu India nog. Het resultaat van de eerste match zal zeker tot nadenken stemmen.
H.O.
Uit de oude doos
Museumplein 1882-2012
Waar eens gesierde dames zwierden
lang gerokt en pront gekapt
de heren snorren lieten krullen
de oublie gulzig weggehapt.
Eind november lag het ijs er al
de lopers fluks uit vet en lap
een stuiver moest het volk betalen
maar wij leden gleden dra en al.
Tot maart was d’IJsclub heer en meester
over Amstel’s winterse terrein
de nieuwbouw van ’t museum
een feeëriek decor, dit was ons plein.
En als de lente kwam heel plots en pril
eerst wat bibb’rend nog met zachte handen
al snel kwam eelt en bleef de bal
door het zwerk geknald en je vermande.
Ze heette Jenne en stond daar braaf te wachten
in krakkel kleed met hoed en voile
tot ons spel na lang en loom gedraaf
eind’lijk klaar na tal van lange halen.
Waar Herman’s bat eens zessen sloeg
en dames schermen lieten draaien
waar toen de dichter “two legs” vroeg
en paarden draafden om te maaien.
Daar stond die knaap met azuren cap
de letters ‘Amstels’ fier door moeder geborduurd
te loeren naar de rode bal en wilgen bat
hij moest nog wachten op zijn eigen wilde mep.
Daar achter peppels vers geplant
stond de fielder lang te loeren
op een bal of zijn geliefde
voor beiden hield hij klaar zijn hand.
In veler ogen riedt de kenner
dat het luieren toch mocht
wijl de mensen uit de buurt
niet begrepen wat dit spel dan wel vermocht.
De dichter draalde geen moment
hij wierp het rode leder en schitterde als nooit
hij wist nog niet wat hem zou brengen
dat de lente liefde bracht als ooit.
De bal op bat een nieuw geluid
ja, wis dat and’ren hem benijdden
hij veelde geen moment een gloedvol prangend lijden.
Zo kwam het voor dat Jenne hem verleidde.
De dauw weerhield hem van zijn vrees
waar niemand hem begreep
zijn gedachten groots en edel
de knaap dacht aan zijn moeder en hoe zij hem misprees.
Wie voelde ’s mans bedoelen?
al in die groene wei
Daar achter het museum
wie kon zijn voelen voelen?
Nu vele jaren later en niemand weet nog wat
gilt de meute onversaagd
in aanbidding van een monster
van leder moet het zijn en buren zijn nogal bedaagd.
Waar eens de heren het probeerden
in wit zo kraak dat het mooi gloorde
de snorren op en heldhaftig lieten zien
dat tijd niet deerde zoals het toen behoorde.
Nu zit een jongen vaak te turen
wis dachtig aan wat toen gebeurde
waar Amstel’s trots eens glorieerde
en een juffer langs schrijdt vol allure.
De cricketbal is lang vervlogen
op dit prachtige terrein
we voelen Rik en Floor en Herman
die hier eeuwig zullen zijn.
Floris Kappelle
NB: met Jenne wordt bedoeld Jenne Clinge Doorenbos, een geliefde van Herman Gorter. Met Rik, Floor en Herman worden bedoeld: Richard Roland Holst (kunstenaar en cricketer), Floris Arntzenius (schilder en cricketer) en Herman Gorter.
Nu denken wij allen te weten dat RUN -in 1882 door Gorter opgericht- de oudste wortel is van VRA. Maar wie de bijzonder aardige bundel Sport Legendes van Ad van Liempt en Jan Luitzen (Balans, 2012) ter hand neemt, kan tot een heel andere conclusie komen. Daarin staat namelijk dat de eerste Nederlandse cricketvereniging werd opgericht op 26 mei 1871: de Amsterdamsche Cricket Club (niet te verwarren met ACC, opgericht in 1922). Initiatiefnemers waren vijf oud-leerlingen van de kostschool Noorthey bij Voorschoten. Daar was cricket geïntroduceerd in het schooljaar 1847 – 1848 door leraar G.W. Atkinson. (Met dank aan Jan Luitzen). Nu schijnen een paar van die oud-leerlingen ook betrokken te zijn geweest bij de oprichting van RUN. Dat zou betekenen dat onze oudste wortel niet RUN is maar de hierboven genoemde oudste cricketvereniging van Nederland. Onze goede vriend Huib van Walsem van Rood & Wit kwam als reactie hierop pardoes met een lijstje namen van nog oudere cricketgezelschappen, maar of dat daadwerkelijk verenigingen waren, bleef mistig. In ieder geval dringt de fantasie zich op dat wij over twee jaar het 140-jarig bestaan kunnen gaan vieren. De papieren bewijzen worden thans bestudeerd door onafhankelijke historici . Wordt vervolgd!
24 maart 2012, Museumplein, Amsterdam
VRA – Rood & Wit: 78 a.o. – 82 v. 12
Een dag om nooit te vergeten. Op de voor menig VRA-lid zo sacrale grasvelden achter het Rijkmuseum werd zaterdag 24 maart 2012 met volle instemming van Burgemeester & Wethouders cricket gespeeld zoals het hoort en zoals het eens was. Vanaf eind negentiende eeuw speelden onze voorgangers immers al op deze terreinen. Vandaag was onze tegenstander er een van formaat en van weleer: Rood & Wit (1881) uit Haarlem, precies een jaar ouder en dus een geschikte tegenstander. Uit de losse pols kunnen wij er prat op gaan zo’n dertig jaar lang onze thuiswedstrijden te hebben gespeeld hier op het Museumplein. Destijds heette dit het IJsclubterrein, eigendom van de Amsterdamsche IJsclub (1864). Waar zich vroeger een prachtig clubhuis bevond, treft men thans, heel prozaïsch, de ingang van een grote supermarkt. Improviseren was geboden. Een fraaie witte tent was derhalve geplaatst op het gras ter hoogte van het monument van Ravensbrück, zo’n beetje tussen het Van Gogh en Stage Holding. Hier konden de beide teams zich verkleden terwijl aanpalend heel toepasselijk louter tea werd geserveerd door Arnoud Lips en zijn crew.
Inmiddels had zich een keur van toegewijde fans en argeloze passanten aan de boundary verzameld toen VRA vanaf de boot zijn intocht maakte langs het Rijksmuseum, zonder twijfel de meest indrukwekkende back-drop in cricket spelend Nederland. Voorop liep Corry Mulder, geboren in 1920, gevolgd door een stoet aan club-coryfeeën en zij die dat willen worden. Aan boord van het stoomschip ‘Mei’ dat zo sereen door de Amsterdamse grachten gleed, hadden wij des ochtends genoten van het bijzondere verhaal van auteur en kersvers VRA-lid Harry Oltheten die de ene na de andere smeuïge dan wel wetenswaardige anekdote opdiste uit het veelbewogen leven van dichter en cricketer Herman Gorter (1864-1927). Gorter had immers onze cricketclub RUN opgericht, waarmee hij de basis legde voor VRA. Hij had hierover nog met kameraad Lenin gecorrespondeerd, maar Lenin speelde geen cricket. Gorter wel en dat maakte hem een betere dichter en natuurlijk woest aantrekkelijk, zoals moge blijken uit de sappige verhalen omtrent de stoet schier ontelbare dames die naar Gorters gunsten dongen.
Household names als Van Nierop, Mulder, Kappelle (wel 14 geteld!), Grootmeijer, Westerink, Groot en tal van anderen ontmoetten elkaar bij die tent, waarnevens een bescheiden zitgedeelte was ingericht. Onder het toeziend oog van een meer dan vriendelijk VRA-zonnetje ontspon zich een sfeer van hartelijk weerzien met vele oude en jonge vrienden daar op dat heilige gras op het mooiste plein van het land. Slechts een handshake was men verwijderd van Omsk, Joop van den Ende, Dubai, Mill Hill, Sydney, Erik van Muiswinkel, Bonaire, Pierre Bokma en Piet Polies. Voor een club als VRA was het dan ook geen enkele moeite met zoveel jeugd, dames en veteranen, ZAMI- en ZOMI-spelers, expats, kreukels en toppers een sterk team op de been te brengen. De VRA-selectie zag er dan ook veelbelovend en dwarsdoorsnedig uit.
VRA’s captain Floris Kappelle won geheel volgens verwachting de toss en deelde captain Huib van Walsem van R & W mede dat diens team kon gaan batten, uiteraard “after us”. Iedereen zou voor deze gelegenheid bowlen en batten, gedurende een format van 12/twelve, dus iedereen een overtje aan de bal. Een afspraak die ertoe leidde dat de wedstrijd een spectaculair maar voorspelbaar verloop liet zien. VRA scoorde 78 runs in 12 vlot gedraaide overs. De glorious straight drive (4) van Dorine Rauwerda-Kolen Kerklaan werd unaniem tot shot of the day bestempeld. De drie zessen van Leon Turmaine (21) verdienden ook vermelding en natuurlijk dat de kleindochter van Rein de Waal, Sally Salomons, ex-captaine van het Nederlands XI, er van alle spelers het beste uitzag. Daar konden heren als Kappelle, Korthals Altes, Westerink, Schotte, Horsman, Spits, Mulder, Wories, Van Nierop, Nieuwenhuyzen, Polak en Pasierovski bijna niet aan tippen.
Fieldend werd afgesproken dat er geregeld gewisseld zou worden, maar uiteindelijk bleek niemand bereid vrijwillig de bühne te verlaten. Dat was ook niet gek aangezien het veld er glorieus bij lag en het publiek inmiddels uit vele honderden supporters bestond. Hierop anticiperend hadden wij dan ook voor genoeg sterren gezorgd. Paul Polak bowlde zoals van hem verwacht mocht worden: onbespeelbaar! Drie wickets in 6 ballen, één suf singletje tegen. Bob-Jan Spits keepte katachtig als een tijger (4 vangen, not bad), vooral op de snelle off-cutters van Victor Nieuwenhuijzen die ditmaal van het Audience End mocht bowlen. Gewoon vanaf de boundary. Ternauwernood haalde onze gevierde oud-speler het wicket waarna hem vreemd genoeg toch een contract werd aangeboden voor een aantal potjes komende zomer. Zeer vermeldenswaard was zonder meer Harold Horsman die een paar wonderbaarlijke vangen greep, werkelijk spectaculair. Wat jammer dat hij met die handen geen piano speelt. Ondertussen speelde Rood en Wit va banque en passeerde ons totaal per ongeluk een paar ballen voor tijd. Stumps werden getrokken door de bondsumpires Jacques Mulders en Gerard Inden, met dank aan de scorers Sarah Whitehead en Marije de Wijs. Niemand wist overigens precies wat het resultaat was, en dat deerde ook niet. Want wat was dit een schitterende en onvergetelijke middag! Captain Kappelle memoreerde later met tranen in zijn stem dat op deze zelfde plek zijn grootvader jarenlang cricket speelde (en schaatste). En nu na bijna honderd jaar waren wij even terug op dit fijne veld om gezegend door de zonnegoden, gedrenkt in warmte, vriendschap en sportiviteit deze uniek middag te beleven. ‘Cricket terug op het Museumplein’ kopten het Parool en De Telegraaf. Eenmalig of profetisch?
Na de wedstrijd was er champagne van een geheime sponsor, en er waren speeches. Uiteraard van Voorzitter Wories die de RUN Cup overhandigde aan Captain Van Walsem, die op zijn beurt bedankte en ons feliciteerde met een bijzonder geestig en poëtisch verhaal, met gepaste eerbied voor de historie en met visie op de toekomst. Hierna was het eindelijk tijd voor een borrel. De batterij aan fotografen, schrijvende pers, TV-commentatoren en diverse cineasten trokken zich terug om de wereld kond te doen van deze bijzondere wedstrijd. Al gauw verspreidde het nieuws zich via twitter, YouTube, websites, AT5 en jawel, de BBC. Gelukkig kunnen we straks -en over 130 jaar- alles minder vluchtig nalezen in De HERMAN, de glossy die verleden en heden zo naadloos verbindt. Een rijk geschakeerd gezelschap (nog nooit zoveel VRA blazers bij elkaar gezien!) werd door sponsor Gulpener Bier bij café Welling gefêteerd op een uitgebreide borrel, waarvoor vanaf deze plaats nogmaals veel dank aan Bart de Koning en zijn team. Oogverblindend mixte het wit (en Rood) van de cricketers en het zwart van de leden van het Concertgebouworkest moeiteloos in de gouden zon van deze historische dag. Amsterdam op z’n mooist!
Aart Schotte en Floris Kappelle
PS: Uit het Haarlems Dagblad van 20 mei 1886: “Zondag hielden R.U.N. van Amsterdam en Rood en Wit uit Haarlem een match. R.U.N. kwam tot resp. 35 en 32 punten. Rood en Wit speelde de eerste innings uit met 85 punten en won dus met 18 punten meer.” L’histoire se repete.
