Clubblad Amsterdamse Sportvereniging VRA
How's That verschijnt tijdens het cricketseizoen wekelijks
Voorwoord (uit de oude doos)
Als je cricketboeken en -memorabilia verzamelt zoals ik al jaren doe stuit je soms op iets wat de verbeelding prikkelt en aanzet tot schrijven. Zo ligt nu voor me de ‘Feestcourant V(olharding) (1889) - R (A.P.) (1887) - Am (stels C.C.) (1885) uitgekomen op dertien december 1924 ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van VRA. Ze biedt aangename leesstof. Natuurlijk is er eerst een openingswoord, in dit geval door G.J.M., die het kampioenschap van de afgelopen zomer memoreert met de volgende stichtende woorden: ‘Gelukkig zijn onze cricket-kampioenen geen beroemdheden als voetballers, wielrenners en boxers, voor wien het tegenwoordige publiek eene belachelijke, aan waanzin grenzende persoonsvereering koester, gelukkig, zeg ik is dit bij cricket niet zoo, en beseffen wij, dat cricket slechts een spel is en niet het belangrijkste in het leven, al is het belangrijker dan velen die er buiten staan begrijpen.’ Zo die zit.
Natuurlijk hoort er bij een tienjarig bestaan ook een feestavond met een gevarieerd programma. Hij vindt plaats in het American Hotel in Amsterdam en wordt beschreven in crickettermen. Zo is er om 7.30 ‘de aanvang van de wedstrijd’ en om 7.45 ‘op de pitch’ de openingsrede van de voorzitter. Het zou hier te ver voeren het hele programma te reproduceren maar twee punten verdienen zeker enige aandacht. Om 9.- was er de opvoering van de cricketsatire ‘De reis van Hannes (= VRA-crack F. Rincker) naar Schiedam’ onder regie van de in die jaren zeer bekende Cor Ruys. Deze eenakter was van de hand van ‘Barbarossa’, de misschien nog wel bekendere oer-VRA-er J.H. Schröder. Bij dit toneelstukje mochten de jongere leden nog net aanwezig zijn, maar na ‘een hartig woordje ten afscheid’ werden ze geachte om exact 10.15 te vertrekken, waarna om 10.30 het souper voor de oudere leden een aanvang nam.
Zoals gebruikelijk staat de krant vol van cricketcitaten die bij de insider ongetwijfeld een glimlach op het gezicht zullen hebben getoverd, maar die voor de buitenstaander merendeels onbegrijpelijk zijn. Een paar ervan zijn heden ten dage nog wel te genieten. Zo over de verhouding Hermes - VRA: ‘They talked their slight difference lovingly out’ en over de jonge leden ‘I strongly advise boys to try to think a good deal more than they usually do.’ Ze moesten de jongeren wel hebben in die jaren
Voordat de feestcourant uitkwam was er uiteraard een schriftelijk aankondiging waarin werd vermeld dat een commissie zich met het organiseren van de feestelijkheden zou belasten. Zij bestond uit een aantal illustere namen. Wat te denken van J.M.P Glerum, J.H. Hisgen en D. Kappelle. De laatste, en dat zal Floris deugd doen, was alomtegenwoordig want hij was ook secretaris van VRA.
VRA’s feestcourant bevindt zich, samen met een fiks aantal andere kostbaarheden, in een grote rode doos, een omhulsel dat ik de komende weken nog een paar keer voor u zal openen.
Harry Oltheten
Wedstrijdschema
Women WWT20Q
ZA 14/07, 10.00 Netherlands – UAE
ZA 14/07, 14.00 Uganda – Thailand
ZA 14/07, 9.00: VRA U17 - HCC (op ACC)
ZA 14/07, 9.00: Rood en Wit - U11 Harde Bal
ZA 14/07, 9.00: Bloemendaal 1 - VRA U9
ZA 14/07, 13.30: HCC 3 - VRA ZAMI 1
ZA 14/07, 17.00: VRA Twenty20 - kwartfinale (op ACC)
ZO 15/07, 11.00: VRA 1 - Sparta 1
ZO 15/07, 12.00: VRA 2 - Olympia 1
ZO 15/07, 13.00: Qui Vive 5 - VRA 3
ZO 15/07, 13.00: Punjab 3 - VRA 4
ZO 15/07, 13.00: VRA 5 - Bloemendaal 2
ACC1 - VRA1 (8 juli 2018)
ACC: 112 all out
VRA: 113 voor 2
VRA wint met acht wickets
Erik staat op
Het was deze dag aan VRA om de dit seizoen ongeslagen status tegen ACC te handhaven. De voortekenen waren niet onverdeeld gunstig want batting-kanon Ben was afgereisd naar down under om daar de bruiloft van zijn broer Tom bij te wonen. De VRA bowlerij was door zijn absentie niet al te gedeprimeerd en nam wicket na wicket. Quirijn en Adeel, ieder twee, zorgden ervoor dat de ACC-ers pas in de 39ste over de honderd passeerden. Op een veld dat door de aanhoudende droogte veel weg had van de Kalahariwoestijn voelde ook Leon zich prima thuis. Hij zorgde er in samenwerking met zijn fielders voor dat ook de staart weinig in te brengen had. Zijn cijfers, 3 voor 16 in 10, mochten gezien worden.
VRA’s openers, Dan en Erik maakten daarna een solide indruk. Dan nam het voortouw en scoorde snel terwijl Erik er nog even in moest komen. Maar alras stelde hij alles in het werk om Dan in te halen en hij slaagde daar bijna in. Lang leek het erop dat VRA het ACC-totaal voor nul zou passeren maar een dubieuze LBW-beslissing zorgde ervoor dat Dan vlak voor de finish met 52 runs achter zijn naam kon vertrekken. Gelukkig haalde Erik daarna nog net zijn meer dan verdiende halve century. Dat ACC’s 112 runs werd gepasseerd door middel van een wide was een beetje een anti-climax, maar veel deed het aan de VRA-pret niet af. Onze jongens zijn bezig met een uitstekende reeks die hopelijk volgende zondag tegen Sparta een voortzetting krijgt.
H.O.
Match report: VRA2 vs Qui Vive (away, 8/7)
VRA 2 Stuns Quivive with brilliant chase
VRA 2 took the top position on the table after 10 games with a thumping win against Quivive. It is a must win game for both the teams in order to have a shot at the top spot. The day was brilliantly set up for a cracker of a match with a bright sunny day, fast outfield and not-so-big boundaries. VRA won the toss and chose to bat. QV batted sensibly by saving wickets and going after loose balls. Although VRA took regular wickets, QV always maintained a healthy run rate of 5 and really accelerated in the last 5 overs to set a target of 246 in 40 overs.
Although a bit concerned about the steep chase, VRA had faith in their deep batting line up. Openers started positively with a flurry of boundaries and were soon 32 for no loss in 4 before the first wicket fell. The second wicket followed soon and VRA found themselves in a bit of a spot.
In walks Keshav at no. 4. No matter the heat, no matter the target, Keshav was cool as a cucumber. After taking a few balls to gauge the situation, Keshav launched the assault on the opposition. Boundaries started flowing every over. He particularly targeted the bowling changes - not giving any opportunity for the bowler to settle down. Their best bowler was taken for 3 boundaries and a six when he was brought into attack. Ably supported by Ashish Thapa on the other end followed by Ashwin Oppu, Keshav continued the onslaught, leaving the opponents helpless. A strong partnership between Keshav and Ashwin meant VRA was cruising towards victory.
Keshav brought up his century in just 65 balls and VRA completed the chase of 246 in 32 overs with 6 wickets in hand.
Quivive: 245 for 8 in 40 overs
VRA2 : 246 for 4 in 32 Overs (Keshav 118 (71), Ashish Thapa 43 (43), Ashwin Oppu 40* (41) )
Best Regards,
Vijay
Concordia - Zami 1 (7 juli 2018)
Concordia: 214 voor 6
VRA: 215 voor 5
VRA wint met 5 wickets
It was at the cosy city of Delft, where these two teams met this time. Concordia hosted VRA Zami 1 and both teams had a fun outing on the football turned cricket field.
Taking the field in the first innings on a small ground and fast outfield, VRA started with a nervy fielding, allowing Concordia to get away with quick runs and few missed chances. Off to a good start, Concordia made sure their two best batsman make the most of the track. Soon, VRA got their first breakthrough, but only to witness another healthy partnership.
The other opener retired after completing his half century and it followed a collapse of their batting order. Willem got two wickets in two balls and stopped the run flow for a while. There was pressure from one end constantly but they were still able to get an occasional boundary, due to the size of the outfield.
VRA were chipping away wickets regularly and everyone in the field was motivated and after some good recovery, Concordia were reduced to 214/6 after the end of their 35 overs and could only manage a par score for that ground.
Having been set a target of 215, their second innings didn’t have the start that VRA would have hoped for. The in-form opener, Udith, got bowled on the first ball and it left the dressing room a bit nervous. They started slowly and were just scoring 2-3 runs an over, when the required rate was over 6 from the start of the innings. The second wicket came soon for the hosts and VRA was in a desperate need of a partnership.
In came Ewoud, confident and in-form, he changed the course of the match by his proactivity and match awareness. Ewoud and Willem ran hard between the wickets, put pressure on the fielders and the bowlers and made sure the bad ball was dispatched to the boundary. After being 13/2 at one stage, both of them brought calm to the batting order and ensured a healthy run rate to keep up with the pressure.
After the halfway mark, VRA were ahead of the asking rate and it was just a matter of time before they chased the target. Just 8 runs short of his 100, Willem got caught at point and ended their 178 run partnership and almost sealed the game for his team. Ewoud scored a match winning 86, but couldn’t stay in the middle till the end. The winnings runs were hit by Niels and VRA won the match by 5 wickets and more than 8 overs to spare.
It was a comprehensive win for the VRA side and a confidence booster for the rest of the league, that is to follow.
Best regards, Prasuk
VCC Zami 1 - VRA Zami 2 (7 juli 2018)
Wedstrijdverslag VCC Zami 1 – VRA Zami 2
Na een “late morning” samenkomen van beider Zami teams bij cafe Schinkelhaven, vertrokken de 12 spelers, inclusief IPL-esque cheerleading ploeg van welgeteld één, naar Voorburg. De uitmatch tegen VCC Zami 1 stond op het programma. VCC won de toss en besloot eerst te batten, maar niet getreurd want de heren van VRA wensten de wedstrijd uit te batten in de ondergaande zomerzon. En zo geschiedde.
Na rond gevoetbald te hebben werd zelfs de thuisumpire het geschop van VCC’s Outeren te veel, en werd deze lbw bevonden op een scherpe bal van Capel. VRA moest het daarna ontzien, met meer dan 100 punten tegen voor de volgende wicket viel. Bob Prenen besloot bowlingles uit op de zaterdagmiddag en gaf als captain het goede voorbeeld door Yves Nota te bowlen. Een knap staaltje werk van Marnix Hazewijer die een zeer korte stoot op de wicket c&b uit de hoge hoed trok. De heren van VCC zagen het steeds minder zitten, zeker na de linke googly’s van Thomas Spits de heren Strating en Molenbuur te veel werden. Vooral vervelend voor de laatste die strandde op een knappe 97 runs, maar Menno Spits was een letterlijk een vliegende keep en uit op elke gebowlde bal. En dat voor een decennium buiten het cricketveld! Weliswaar niet de spetterende bowlingsinnings van Olivier Bloemen van de voorgaande week (geen wickets), maar Bloemen speelde het klaar zijn eerste wide on-zamisch in zijn laatste over te bowlen, en was daarom niet minder effectief. VCC batting innings gespeeld met een stand van 215-5.
Na de lunch…
…was de dag van VRA Zami 2, zoals gepland. Op die prachtige namiddag in Voorburg bleef Harold Horsman fier batten voor 43, gesteund door eerst Joost Dekkers en daarna Nigel Drenthe. Thomas mocht dit keer niet het Spits afbijten, maar hield desondanks Fort Zami 2 veilig beschermd tegen de hordes aanvallende barbaren. Onder leiding van de ongenaakbare Olivier werd de score prompt verdubbeld, en hij bewees nogmaals dat hij naast goed bowlen ook een briljante innings kan batten, met een strike rate van 175 en 86 runs. Sebastiaan Capel en Olivier Bloemen wisten in een zenuwslopende laatste over op bal 5 de tie om te zetten in een klinkende overwinning op VCC, 219-8. VRA Zami 2 won by 2 wickets.
Nigel Drenthe
Score card
The official 2018 Tour Guide
Bijna had ik hem over het hoofd gezien, geplet als hij was tussen de dubbeldikke zaterdagedities van Het Parool en De Volkskrant, maar gelukkig viel hij daartussenuit op de deurmat. Op dat moment bevroedde ik nog niet dat de aan mij geadresseerde enveloppe de Guide zou bevatten behorende bij de VRA ZAMI Somerdor (Somerset - Dorset) tour. Nadat de briefopener zijn heilzame werk had gedaan, begon ik te bladeren en werd al gauw volledig meegesleept door proza dat als een man op me afkwam (Lodewijk van Deyssel). Zoals te verwachten trapte Floris af met een ‘word of welcome’ waarin hij God dankte dat hij deel mocht hebben aan ‘this ever enigmatic, but omni blessed pastime’. Dat tijdverdrijf was tijdens de tour van vorig jaar bijzonder goed besteed aan Thomas Pasierowkski, player of the tour 2017. Zijn heldendaden worden uitvoerig bezongen. Hij kwam wat moeizaam op gang maar in de derde wedstrijd kwam de totale ommekeer die culmineerde in een steroptreden tijdens de laatste match. Om de lezer te laten genieten van de exquise stilistische kwaliteiten van de auteur (Floris?) laat ik hem zelf even aan het woord.
‘The final over of the inning was nothing more than an apocalyps for a bowler’s figures. In this case a big Australian overseas quick who couldn’d believe a Dutch/Polish cricketer could give him this punishment. First ball went for a big six over mid-on. His run-up became longer, and he pitched the ball in short travelling at a furious pace to Thomas. He could do two things, duck or get hit. He only choose for a third option: get on the back foot and pull the ball for a massive six over dep fine leg.’
Het is verleidelijk om veel meer stijlbloempjes uit de gids te citeren. De korte karakteristieken van elke deelnemer lenen zich daar bijvoorbeeld bijzonder goed voor. De auteur daarvan hoedt zich voor de bekende valkuil die de biograaf bedreigt. Bij hem geen neiging tot hagiografie of laudatio, nee, veeleer hanteert hij met meesterhand het wapen der ironie. De 22 schetsjes deden me voortdurend laveren tussen glimlach en schaterlach. Wat moet het heerlijk zijn om deel uit maken van dit selecte gezelschap. Als het eind juli net zoveel plezier heeft als ik heb beleefd aan deze Tour Guide, dan zit het met het slagen van zijn expeditie wel snor.
H.O.
West Indies – Bangladesh
West Indies – Bangladesh
Eerste Test, 4 - 6 juli 2018
Bangladesh: 43 en 144
West Indies: 406
West Indies wint met een innings en 219 runs
Kun je wel, zou je bijna zeggen als je de scorecard van Banglasdesh’ eerste inning ziet. 43 hele runs brachten de mannen van captain Shakib Al Hassan op hun naam, een aantal dat je naar de recordboeken doet grijpen. Daaruit blijkt dat het nog erger kan, maar niet veel. Het bontst maakten Nieuw-Zeelanders het in het seizoen 1954 -1955 met slechts 26 runs. Zelf herinner ik met nog goed hoe ik op een krakkemikkig radiootje hoorde dat de Engelsen, ik meen in 1994, tegen de West Indies voor 46 all out waren. ‘The day Curtly Ambrose ripped England to pieces,’ kopte een krant en dat was meer dan waar.
Nu zijn de West - Indies al lang niet meer de grootmacht van weleer, maar Bangladesh’ scorecard met de cijfers 4, 25, 1, 0, 0, 0, 4, 1, 0, 6, 2 oogt wel heel erg mager. De West-Indiërs deden het daarna heel wat beter met Brathwaite (121), (Smith (58) en Hope (67) als voornaamste run getters. Alle ogen waren daarna gericht op de mannen uit Bangladesh. Zouden ze de schande van de eerste innings kunnen uitwissen? Zouden ze er nog een beetje een wedstrijd van kunnen maken? Het bleek allemaal ijdele hoop. Dat ze het toch nog tot 144 runs brachten was te danken aan hun nummer 8, Nurul Hasan (64).
Opvallend feit: alle wickets die de West-Indiërs namen kwamen op naam van hun quickies, misschien een teken dat oude tijden gaan herleven.
H.O.
Debuut
In de ochtend van wat en verschroeiend hete zondag zou worden reed ik zo’n twintig jaar geleden naar het veld van de Kon.UD om daar de strijd tussen de Deventenaren en Rood en Wit te aanschouwen. Het zou een heerlijk ontspannen dagje worden want geen van beide teams stond op degraderen, wat in het geval van UD een klein wonder mocht heten. De oudste veldsportvereniging van Nederland had namelijk een chronisch tekort aan goede spelers, zodat nu en dan zelfs kneuzen uit het vierde hun opwachting maakten in de hoofdmacht.
Nadat ik als ontbijt een forse uitsmijter had verorberd nestelde ik me om kwart voor elf op het balkon en wachtte de gebeurtenissen af. Ik moet een beetje in slaap gesukkeld zijn want de hand op mijn schouder bracht een kleine schok bij me teweeg. Het bleek de hand te zijn van Bart K., sinds enkele wedstrijden UD’s captain. ‘Je speelt vandaag,’ luidde zijn korte mededeling. ‘En geen gemaar. We hebben nog wel wat kleren liggen die je zo ongeveer zullen passen. De rest wijst zich vanzelf wel.’ Met zijn stevige hand op mijn schouder werd ik in de richting van de kleedkamer geduwd, waar een besmuikt lachend team me opwachtte. Natuurlijk wist iedereen dat ik nog nooit het cricketwit had aangetrokken en evenmin een bat in mijn handen had gehad.
Om precies elf uur stond ik op het veld, zwetend over heel mijn lichaam en dat niet vanwege de hitte. UD fieldde eerst een periode die ik doorbracht met het ten hemel zenden van schietgebedjes. Onze-Lieve-Heer was me genadig want slechts een paar keer kwam er een rollertje in mijn richting. ‘Goed zo,’ hoorde ik van alle kanten, als ik het leer met een pisboogje had teruggegooid. ‘Prima gedaan. Je hebt talent.’
In de lunchpauze kon ik geen hap door mijn keel krijgen. Hoe appetijtelijk het eten er ook uitzag, het stond me allemaal tegen. Na een kwartiertje was ik zo misselijk dat ik me naar de wc begaf om daar uitgebreid over te geven. Want ergens, in een hoekje van mijn geest, klonk het tartend: ‘Je moet straks batten.’ Nadat ik mijn maag had geleegd voegde ik me weer bij mijn team waarin niemand ook maar de geringste last van zenuwen leek te hebben. Ook de openers, op wier schouders de zware taak rustte om het fundament van de innings te leggen lachten hartelijk om elkaars grappen en speelden aan het eind van de pauze nog snel even tien over rood op het biljart in de hoek van de kantine.
Mijn teamgenoten bleken die middag hun taak bijzonder luchtig op te vatten. De een na de ander ging met een luttel aantal runs achter zijn naam naar de kant. Ik stond inmiddels op ontploffen. Mijn optreden kwam onvermijdelijk nabij. Nog even hoopte ik dat nummer negen die er, in tegenstelling tot de rest, wel zin in had, de benodigde runs zou scoren, maar hij rende plotseling volstrekt ongemotiveerd de pitch op terwijl zijn makker stokstijf bleef staan. Run out dus.
Van de rest herinner ik me weinig. Van de toeschouwers hoorde ik later dat ik zo op het oog vrij rustig het veld inliep. Ook mijn houding aan het wicket scheen ermee door te kunnen. Maar daar was alles wel mee gezegd. De bowler nam met zijn eerste bal mijn leg stump mee, waarmee de strijd gestreden was.
’s Avonds op weg naar huis krioelden velerlei vragen door mij hoofd. Waarom had ik me zo gemakkelijk laten overhalen? Waarom was ik er tijdens de lunch niet stiekem tussenuit geknepen? Thuisgekomen zette ik me aan het schrijven van het verslag. Dat ik mijn rol in het wedstrijdgebeuren daarin met de mantel de liefde bedekte, zal de lezer inmiddels wel duidelijk zijn. De voorvallen van die middag hadden slechts één voordeel. Als iemand me voortaan vroeg of ik zelf ook gespeeld had zei ik geheel naar waarheid: ‘Jazeker, in de hoofdklasse.’ Waarna uiteraard de ware toedracht volgde.
Harry Oltheten
