Clubblad Amsterdamse Sportvereniging VRA
How's That verschijnt tijdens het cricketseizoen wekelijks
Voor de fijnproevers
Toen Floris me afgelopen zondag met onverholen trots de Official Tour Guide overhandigde van het team dat deze zomer onder zijn bezielende leiding Devon onveilig maakte, sprong mijn hart op. Wat zag deze brochure er weer patent uit. Alleen het omslag al. Meteen toen ik dit in ogenschouw nam, gingen mijn gedachten terug naar mijn leraar Nederlands die op ons op een druilerige morgen vergastte op een gedicht van de grote Hendrik Marsman getiteld ‘Heerser’. Ik kan u in dit verband de eerste strofen niet onthouden:
Hij schreed
en ruimte was hem soepel kleed
aan ’t koele lijf
De gladde luchten spatten uit elkander
en rode sterren walmden àl hun wonder
in wankelende nacht
Hij schreed
en ruimte brak aan zijn metalen trede
en lucht verkromp voor zijn doorzengden zucht
Het is dat Marsman dit een kleine eeuw geleden schreef, want anders had hij zeker Floris voor ogen gehad, zoals die in al zijn glorie het omslag siert. Maar uiteraard is dit nog maar het begin. Na een foto van het voltallige tableau de la troupe volgen dertig bladzijden waar ook de meeste kieskeurige cricketconnaisseur zijn hart aan kan ophalen.
Zomaar wat krenten uit de pap:
Over player of the tour 2018 Nick Wories:
‘Cramped in e dodgy Volkswagen family car with three others, seven cricket bags, cardboard boxes filled with memorabilia, off he went on a 8 hour road trip to the Somerset and Dorset area. Being a wreck from driving all night, not sleeping and drinking during the day opening the batting in a T20 and batting for the first time in more than 6 years doesn’t seem the best idea.’
Wat de auteur toen nog niet wist dat Nick niet alleen toen niet teleurstelde, maar dat hij zijn steroptredens duit 2018 dit jaar een vervolg zou geven. Ik ben benieuwd wat daar het volgend jaar over zal worden geschreven.
Over Jelger Gustafsson: ‘A match winning captain. The only thing he needs is his maiden tour century. He missed out in 2017 getting caught on 99.’ Dit jaar misschien?
Over Piotr Pasierowski:
‘Piotr, our Polish Plumber, may have gone down in bowling speed, his wit is only on the rise.’
En dan de velden. Floris toonde me een aantal pittoreske venues die me onmiddellijk deden watertanden. Je zult maar mogen spelen op het veld van de Lynton & Lynmouth Cricket Club of met de voeten het gras maar mogen beroeren van North Devon Cricket Club. Ik herinner me zelf nog goed het veld in Budleigh Salterton, door Floris en zijn kompanen niet aangedaan, maar ook een plaatje
Tot slot een cameo uit Flo’s Finest. Over VRA’s zeer gewaardeerde penningmeester Peter van Gulik: ‘Your most humble servant, he will modestly clean your clubhouse, sandpaper your bat, roll your pitch an hit you for six.’ Na het lezen van de deze gids, vol aforismen en andere snedigheden, vroeg ik me langdurig af welk cricketgezelschap kan bogen op zo’n prachtig weergave van zijn wederwaardigheden als Flo en zijn discipelen Alle hulde!.
H.O.
VRA 1 - Sparta 1
Zondag 4 augustus 2019
VRA: 248 all out
Sparta: 198 voor 9
VRA wint met 50 runs
Een zeer zoete wraak
Ik herinner het me nog goed. VRA leek in de uitwedstrijd tegen Sparta door toedoen van Peter onstuitbaar op weg om een overwinning voor de poorten van de hel weg te slepen toen het op het allerlaatste moment misging. Peter zeeg ineen op de trappen die leiden naar het Spartaveld en uw verslaggever, die middag de enige VRA-supporter, schampte op de terugtocht in al zijn ellende met zijn auto bijna de vangrail. Het was kortom kommer en ellende troef. Daarna ging het gelukkig een stuk beter met mijn favorieten, maar pas als deze zondag de thuiswedstrijd van de Spartanen werd gewonnen kon VRA zich in veilige haven weten.
Het begin was wisselvallig. Vikram maakte goede progressie, maar Eric (eerste bal lbw) en Leon (6 uit 12) wisten geen potten te breken. Zoals zo vaak waren het, na het vertrek van Vikram (36), Peter en Ben die voor de runs zorgden. Ben ging weliswaar na 58 runs run out, maar Peter marcheerde onverdroten voorwaarts en bereikte in de 49ste over zijn meer dan verdiende century. Daar voegde hij nog acht runs aan toe voordat hij op de laatste bal van de innings sneuvelde.
VRA’s 248 runs oogden gezond en ze bleken voor Sparta dan ook iets te veel van het goede. Weliswaar verloren de Rotterdammers aanvankelijk geen wickets, maar hun scoringstempo was laag, zodat op het terras de eerste rosés van de VRA-supporters met smaak werden genuttigd. Met de score op 68 viel het eerste wicket (b. Brandon, ct. Mitch), en daarna ging het snel. Fletcher en Bukhari kwam nog wel tot goede scores (resp. 58 en 52, maar ook zij konden niet voorkomen dat de VRA-overwinning geen moment in gevaar kwam. Twee opmerkelijke feiten: Quirijn pakte met de laatste twee ballen van de wedstrijd twee wickets en Emile maakte kortstondig en niet onverdienstelijk zijn opwachting als bowler. Al met al een zeer verdiende overwinning die na de eerdere bittere nederlaag extra zoet smaakte.
Op weg naar een mooie toekomst
In gesprek met VRA-voorzitter Dorien Rauwerda
Dorien woonde slechts een jaar in haar geboortestad Rotterdam, dus tijd om een echte Rotterdamse te worden had ze niet. Ook Vlaardingen bleek tussen haar vijfde en achtste slechts een tussenstop en pas in Tilburg kreeg ze vervolgens vaste grond onder de voeten. Daar bezocht ze de lagere school en daarna het Theresia Lyceum, waar ze haar gymnasium-bèta diploma behaalde. Al die tijd smeulde in haar een vonkje: ze wilde heel graag veearts worden. Niet dat ze in die ambitie monomaan was, want ook de piano en het hockeyveld vulden een deel van haar tijd. Om zich alvast voor te bereiden op een leven tussen de koeien en de varkens liep ze tijdens vakanties soms mee met een vriend van haar vader die veearts was. Zo kon ze al even ruiken aan het beroep dat ze zozeer ambieerde.
Na Tilburg volgde Utrecht waar ze als lid van de UVSV het studentenleven exploreerde, onder andere bij het lustrum van 1994 waaraan ze als lid van de Horeca- en Exploitatie-commissie haar steentje bijdroeg. In de tussentijd realiseerde ze zich dat ze als veearts waarschijnlijk in Drenthe, Brabant of Limburg terecht zou komen, een vooruitzicht dat zo weinig aanlokkelijk was, dat ze zich ging richten op de gezelschapsdieren. Maar zoals tegenwoordig veel vaker gebeurt, ging ze zich na haar afstuderen niet bezighouden met haar specialisatie, het wel en wee van katten, honden en kanaries, maar koos ze een heel andere richting: de humane farmacie. Na een korte periode gewerkt te hebben als artsenbezoeker werd ze product-manager en weer later begon ze als zzp-er voor zichzelf.
In de tussentijd was naast hockey een andere sport in haar leven gekomen. Aan het begin van haar studententijd kreeg ze van Sabine Groot, de zus van VRA-crack Tjade, de vraag voorgelegd of ze mee wilde doen met een potje cricket bij VRA. Dat wilde ze wel en dat betekende een periode van grote gezelligheid. Als ze het heeft over die tijd schetst ze zichzelf als een slechte bowler (‘ik bowlde te veel wides’), een redelijke batsman en een gretige fielder. Haar connectie met VRA-cricket, zou er uiteindelijk in resulteren dat ze in 2006 manager werd van het eerste. Het was de tijd van Ryan Marron, Mike Smith en een piepjonge Peter Borren. Het was ook de tijd dat het eerste naar uitwedstrijden werd vervoerd in een heuse teambus. Of het daardoor kwam kan niemand met zekerheid zeggen, maar feit was wel dat VRA1 sportief een glorieperiode kende, opgeluisterd met diverse kampioenschappen.
Doriens betrokkenheid bij de club uitte zich in die tijd ook in haar deelname aan een groep VRA-ers die de vereniging in een bestuurlijk turbulente periode bij wilde staan. Dit vergde op een geven moment zoveel tijd dat ze als manager terugtrad. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en zo kon het gebeuren dat ze in 2013 Toon Hintzen opvolgde als VRA-praeses. De club verkeerde in zwaar weer en het was alle hens aan dek. De belastingdienst en een keur aan andere schuldeisers zorgden ervoor dat penningmeester Peter van Gulik alle zeilen moest bijzetten om het schip drijvende te houden. Maar de financiën vormden niet het niet het enige probleem. Ook de dreiging van de hockeyclubs en de problematisch verhouding met gemeente en KNCB waren zaken om terdege rekening mee te houden.
Een jaar of vier geleden leek de situatie onhoudbaar en werd contact gezocht met de gemeente Amsterdam over het achterstallige onderhoud aan het clubhuis. In de loop der jaren was er door eigen mensen veel verdienstelijk ‘lapwerk’ verricht, maar nu was echt ingrijpen noodzakelijk, Aanvankelijk leek het voor Dorien en haar andere bestuursleden niet de goede kant op te gaan. ‘Zoveel gras voor een club zo weinig leden, dat kan eigenlijk niet,’ hoorde ze de ambtenaren denken. En ook buurman Hurley rook bloed en had al plannen klaarliggen om het achterste gedeelte van het VRA-veld van kunstgras te voorzien dat verlicht zou worden door lichtmasten. Een ontwikkeling die funest zou zijn voor de A-status. Gelukkig was de afdeling Sport en Bos’ hier niet voor te porren, zodat deze dreiging bezworen was. Eén ding was inmiddels wel duidelijk: de gemeente wilde van het clubhuis af en zo rees het plan om het zelf te kopen. Het werd de dood of de gladiolen, zo bleek op een ALV in 2014 tijdens welke drie scenario’s werden ontvouwd. VRA wordt topsportcentrum, VRA verlaat het Amsterdamse Bos of VRA houdt op te bestaan. Het werd het eerste.
Als Dorien de huidige stand van zaken in ogenschouw neemt, moet ze constateren dat alles iets trager loopt dan gedacht en verwacht. Mede door een reorganisatie bij de gemeente Amsterdam, waardoor een paar keer van nul af aan moest worden begonnen, zal de aankoop van het clubhuis pas na de vakantie plaatsvinden, waarna de verbouwing van start kan gaan. ‘Maar de markt is hysterisch,’ zegt Dorien, ‘dus het is onze taak een aannemer te vinden die niet de hoofdprijs eist.’ Met de hal mikken zij en de andere bestuursleden op midwinter. Dat is met het oog op de exploitatie eigenlijk een must.
Tot slot wil Dorien nog een paar punten kwijt. Ten eerste vindt ze dat het zeer betreurde overlijden van Paul Polak goed is opgevangen en ten tweede vraagt ze aandacht voor de pijnpunten: jeugd en vrijwilligers. VRA kan wel wat jeugdige inbreng gebruiken en zit ook te springen om mensen die de taken die nog openstaan willen vervullen.
VRA staat aan het begin van een roerige periode die de club veel kan brengen. Daar zijn we het roerend over eens.
H.O.
York Minster
...
The black cloth, setting of the setting,
Peter’s cathedral soared,
Rich of shade and fine of fretting
Like cut and painted board.
To the cathedral, close for shelter,
Huddled houses, bent and slim,
Some tall, some short, all helter-skelter,
Like a sky-line drawn for Grimm.
This the fanciful engraver might
In his creative dream have seen,
Here, framed by summer’s glaring light,
Grey stone, majestic over green.
Closer, the bowler’s arm swept down,
The ball swung, pitched and darted,
Stump and bail flashed and flew;
The batsman pensively departed.
...
John Arlott, de onbetwiste nummer één tussen 1946 en 1980 onder de BBC ‘ball by ball’ cricketcommentatoren voor de radio, schreef ook mooie gedichten. Zijn eenmalige optreden als 12e (!) man voor de county Hampshire is minder bekend, maar leidde wel tot het gedicht ‘Cricket at Worcester, 1938’. Daarin treffen we onder meer bovenstaande vier kwatrijnen aan. De majestueuze, dominante aanwezigheid van de kathedraal van St.Peter wordt , hoewel op afstand, met dezelfde intensiteit waargenomen als de zwaaiende, versnellende bal, die de batsman stof tot nadenken biedt in de ligstoelen.
Twee leeftijdsgenootjes van Arlott (geb.1914) speelden, zoals we op bijgaande ansichtkaart kunnen zien, een paar honderd kilometer noordelijker ,vermoedelijk rond 1920, een potje cricket onder het wakend alziend oog van een andere Gothische reus: York Minster. Deze kerk is na de Dom van Keulen de grootste Gothische kathedraal van Europa met een levensgeschiedenis waar Shakespeare, inclusief al zijn gruwelijke koningsdrama’s, een puntje aan zou kunnen zuigen.
Eerst een woelige bouwperiode van ruim 250 jaar, die begon in 1220 en in 1472 met de inzegening leek te eindigen. Vervolgens een reeks verwoestende branden ( m.n. in de 19e eeuw), die leidden tot een grootscheepse restauratie in 1967, waarbij de complete fundering eruit ging. Toen was alles eindelijk dik in orde, meende men. Het duurde tot 1984: een grote brand verwoestte het dak aan de zuidzijde….
De Yorkse cricketjeugd trok zich van alle ellende weinig aan. Als er geen straatcricket vóór de kathedraal werd gespeeld, konden ze terecht op de pitches van één van de oudste scholen van Engeland: St.Peter’s (!) School.
Het eerste schoolteam speelt al sinds 1853 ‘on the Main Square, directly in front of the school’ onder de rook van de kathedraal. En dat levert alleraardigste cricketers op. Johnny Bairstow is daarvan het meest recente voorbeeld, maar ook Yorkshire en England captain (1947 – 1950) Norman Yardley en David Kirby ( Leicestershire) hebben het spelletje op St.Peter’s geleerd.
Terugkerend naar de kaart resteert er nog één prangende vraag: zou de fotograaf na het maken van de foto gewoon, voor de lol, nog een balletje gebowled hebben? Ja, toch. Over of round the wicket?
En altijd weer, als ik naar de kaart met de onwaarschijnlijk grote stenen kolos en die twee nietige mensjes ervoor kijk, moet ik denken aan een fenomenaal ‘verkneukel-gedicht’ van Norman Gale (1862 -1942).
The Church Cricketant
I bowled three sanctified souls
With three consecutive balls!
What do I care if Blondin trod
Over Niagara Falls?
What do I care for the loon in the Pit
Or the gilded Earl in the Stalls?
I bowled three curates once
With three consecutive balls!
I caused three Protestant ‘ducks’
With three consecutive balls!
Poets may rave of lily girls
Dancing in marble halls!
What do I care for a bevy of yachts
Or a dozen or so of yawls?
I bowled three curates once
With three consecutive balls!
I bowled three cricketing priests
With three consecutive balls!
What if a critic pounds a book
What if an author squalls?
What do I care if sciata comes,
Elephantiasis calls?
I bowled three curates once
With three consecutive balls!
Tom Matena
