In memoriam Willy van Nierop

Wat niet kan bestaan gebeurt dan toch. Binnen een maand overlijden twee VRA broers, als eerste Albert van Nierop (90) en nu Willy van Nierop (97). Willy was ons oudste lid en al die jaren trouwe bezoeker van de thuiswedstrijden van ons Eerste, altijd met Dolly met wie hij 60 jaar getrouwd was, en zijn vriend Ruud Ackermann en zijn vrouw.

Het laatste jaar was moeilijk voor Willy en Dolly. Na een val thuis werd Willy opgenomen in een fraai tehuis in de Lage Vuurse en Dolly bleef alleen achter in hun flat in Soest. Zij wacht nu ook op een permanente opname elders.

Willy heeft de laatste jaren van zijn leven besteed aan het opschrijven van zijn levensgeschiedenis, bestaande uit 5 delen: zijn jeugd, zijn werk, zijn gezin, Indië en zijn belevenissen in de Tweede Wereldoorlog. Alleen over het deel Indië verschilden wij van mening. Veteranendag was voor hem de belangrijkste dag van het jaar.

Behalve dat Wil een belangrijke rol binnen VRA vertolkte, beloond met een tegel op het pad naar het clubhuis, raak ik persoonlijk een dierbare vriend kwijt. Wij zagen elkaar eens in de twee maanden in de Haven van Eemnes, de best verscholen ontmoetingsplek van het Gooi. De gesprekken gingen over zijn leven in een vlotte stijl geschreven en verteld en ik probeerde daar gaten in te schieten. Natuurlijk waren er ook de bestaande familieverbanden in Zandvoort.

Toen het met mijn middelbare schoolcarrière niet volgens plan verliep, bood hij mij een baan aan. Het uitrekenen van vrachttarieven van over de hele wereld bleek niet mijn talent. Dat lag aan mij, maar het feit blijft dat hij de enige persoon was die mij destijds een reddingsboei toewierp.

Willy deed zaken met de hele wereld, onderhield een indrukwekkend relatienet dat in de jaren tot echt vriendschappen uitgroeide. Dolly speelde prachtig piano en gaf les en musiceerde af en toe met Jan Smit, bowler van het Eerste (er kon geen prentbriefkaart meer tussen).

De familie verhuisde en natuurlijk werd Willy, met Dolly voor de catering, voorzitter van de nieuw op te richten LBW Amersfoort. Pas toen die club ter ziele ging lukte het om de zoons David en Benno richting VRA te krijgen. David ondersteunt de club vanuit zijn woonplaats Curaçao en Benno hielp ons uit de brand als Groundsman, toen Paul Polak plotseling overleed.

Peter van Gulik vergroeide met de familie van Nierop en is de huidige bouwmeester van het huidige complex.

Los van zijn rol als VRA-lid – Willy speelde in alle elftallen – was hij tevens erelid van SGS waar jubileumboeken van zijn hand het licht zagen.

Willy van Nierop zag er zijn hele leven lang 20 jaar jonger uit. Lichtgrijze flanel met scherpe vouw, blauwe blazer en VRA-das, zo zie ik hem voor mij, met glinsterende ogen vol humor. \
Een woord van waardering gaat zeker uit naar dochter Susanne en zoon Benno, die dag en nacht bezig zijn geweest om hun ouders te laten verzorgen. En dat doen ze nu al weer met de verzorging van Dolly. Zoon David kwam voor het overlijden van zijn vader nog even over om samen met Peter van Gulik vaarwel te zeggen tegen hun grote voorbeeld.

In de wetenschap dat de geest van Willy van Nierop nooit vervangen zal worden.

Willy schreef ooit in How’s That een artikel over de steunpilaren van het vroegere VRA. Hij sloop naar een uithoek van het veld en sprak daar met de helden van het verleden.

Willy sprak met Bysterus Heemskerk, Hisgen, Eep van Marken, Bert Smit Sibinga, Guus Hamburger (met zijn eigen cricketveld in Laren waar Willy nog heeft gespeeld), Howard Wories, vader Willy van Nierop sr., Alfred Rottenberg, Dick Kapelle en vele anderen. Ben benieuwd of ik die plek in het verre veld terug kan vinden.

John H. Wories