Clubblad Amsterdamse Sportvereniging VRA

How's That verschijnt tijdens het cricketseizoen wekelijks

Voorwoord

Heel, heel lang geleden maakten scorers bij elke runs een ‘notch’ (inkeping) in een stok. In crickets oertijd was deze rudimentaire gewoonte blijkbaar voldoende om de stand van zaken bij te houden. Tegenwoordig gaat dat even anders. Zelfs in de eenvoudigste scoring books wordt van alles genoteerd: het aantal gescoorde runs van iedere batsman, de manier waarop hij uitgaat, de prestaties van de bowlers, de team score en de score bij de val van ieder wicket. Bij de iets ‘gecompliceerdere’ boeken wordt het wedstrijdgebeuren op nog veel gedetailleerdere wijze weergegeven. De masters of the trade ontwerpen zelfs hun eigen scoring sheets waarop ze zich met een breed arsenaal aan kleurpennen uitleven. Ook het kleinste feitje ontgaat hun niet.

Als ik het heb over masters of the trade dan schiet me een naam te binnen, die van Bill Frindall. William Howard ‘Bill’ Frindall (1939-2009) was een fameus lid van het commentaarteam van Test Match Special. Zijn bijnaam was om voor de hand liggende redenen ‘The Bearded Wonder’ of kortweg ‘Bearders’. Ze werd hem gegeven door Brian Johnston vanwege zijn talent om in luttele seconden het meest obscure cricketfeitje boven water te toveren terwijl hij tegelijkertijd perfecte scorecards bijhield. Daar was hijzelf trots op, net zo trots als op het feit dat hij was geboren op de eerste dag van de laatste ‘Timeless Test’ (3 maart 1939), waarover ik in de vorige How’s That schreef. Misschien even opmerkelijk was het dat zijn begrafenis plaatsvond op 13 februari 2009, de dag van de kortste Test Match ooit, de tweede Test tussen Engeland en de West-Indies die werd afgeblazen na welgeteld tien ballen.

Sinds enkele jaren heeft VRA1 zijn eigen Bill Frindall in de persoon van Teun Jansen Schoonhoven. Nee, zijn stoppeltjes verdienen de naam baard niet en zoveel boeken over het metier op zijn naam als de grote Bill heeft hij ook niet, maar even toegewijd is hij zeker. Uit verhalen weet ik dat hij zelf vroeger geen onverdienstelijk cricketer is geweest. Om dat met bewijzen te staven raadpleeg ik even ‘Nelson on the board’ dat meteen uitsluitsel geeft. Voor Rood en Wit en VRA speelde Teun tussen 1979 en 1994 in 13 seizoenen maar liefst 194 wedstrijden op hoofdklasse-niveau, matches waarin hij hoopjes runs maakte en tal van wickets nam om over zijn 52 vangen maar te zwijgen.

Scorers zijn vaak een unsung heroes. Zij verrichten hun nuttige en noodzakelijk arbeid letterlijk en figuurlijk in de schaduw. Het zijn geen opzichtige lieden, een regel waarop onze Teun geen uitzondering vormt. Maar hij is er wel altijd en dat wordt misschien wel eens als te vanzelfsprekend aangenomen. Wanneer menig VRA-er zich in het weekend ’s morgens nog een behaaglijk omdraait is hij al op weg naar het VRA-veld of stapt hij in het spelersbusje dat op weg gaat naar een uitwedstrijd. Teun bewaart immer zijn kalmte. Ook als een kanonnade van interrupties zijn deel is -‘Teun wie is die batsman?’ ‘Teun hoe ging die nummer zeven uit?’- blijft hij stoïcijns Daarom en om tal van andere redenen verdient hij onze grote dank.

Harry Oltheten

Wedstrijdprogramma

ZA 23/06 Kampong - VRA U17 9.00
ZA 23/06 Kampong - U11 Harde Bal 9.00
ZA 23/06 VCC - VRA U13 9.00
ZA 23/06 VRA U9 - Qui Vive 9.00
ZA 23/06 Rood en Wit 2 - VRA 2 12.00
ZA 23/06 Groen & Wit - VRA Twenty20 12.30
ZA 23/06 Quick Haag - VRA Dames 13.00
ZA 23/06 VCC - VRA ZAMI 1 13.30
ZA 23/06 VRA ZAMI 2 - VRIJ

ZO 24/06 VRA 1 - Quick Haag 1 (uit, maar op VRA!) 11.00
ZO 24/06 Den Helder 1 - VRA 3 13.00
ZO 24/06 VRA 4 - Hermes DVS 2 13.00
ZO 24/06 Ajax 2 - VRA 5 13.00

Oproep kopij

Na een aanvankelijk sprankelend begin waarin de match reports binnenstroomden is er nu een windstilte ingetreden die me ertoe brengt een nieuwe oproep aan de VRA-captains te richten. Het vullen van een clubblad is geen eenmansaffaire. Zorg er dus voor dat er een wedstrijdverslag van je team voor dinsdagavond bij mij (h.oltheten@hotmail.com) of via howsthat@vra.nl binnen is. Foto’s zijn ook welkom. Alvast veel dank.

H.O.

VOC1 - VRA1

16 juni 2018 VRA 211 voor 9 VOC 213 voor 7 VOC wint met 3 wickets

Zwak bowlen wordt VRA noodlottig
Op een winderig VOC-veld, waarboven de zon schuchtere maar bij voorbaat tot mislukken gedoemde pogingen doet om door het zwerk te breken hebben de scorers het het best getroffen. Die doen, beschermd door glas, hun nuttige werk in een ruimte naast het terras. VRA bat eerst en doet dat aanvankelijk prima. Ben (45) en Dan (31 leggen een stevig fundament, maar daarna gaat het goed mis. Erik (7), Emile (4) en Vikram (3) dragen weinig aan het totaal bij en het is dat Leon zich de laatste tijd doet kennen als een verdienstelijk all-rounder anders was snel afgelopen geweest met de VRA-innings. Hij produceert tenminste nog 24 runs al heeft hij het, net als de anderen, moeilijk op het bowlen van Pieter Seelaar die zijn goede optredens voor het Nederlands team deze week laat volgen door een puike prestatie op deze zaterdag. Bij 142 voor 6 lijkt een laag totaal in het verschiet te liggen. Wat er al aan runs van het bat komt, bestaat uit eentjes. De laatste overs, normaal goed voor een sloot runs, dreigen zo op een deceptie uit lopen. Gelukkig krijgt Mitch het in de 44ste over even op zijn heupen (2x4, 1x6), zodat de 200 aan de horizon opdoemt. Die wordt uiteindelijk niet alleen gehaald, maar ook nog vrij ruimt overschreden. Vooral de zes waarmee Ross ter Braak de voorstelling besluit imponeert. Seelaars cijfers (4 voor 26 in 10) geven wel aan dat hij the pick of the bowling was. De VOC innings gaat wat haperend van start, mede door het prima bowlen van Leon en bij 75 voor 4 wordt er door de VRA-supporters al even gepraat over een mogelijke overwinning. Die woorden verstommen evenwel al gauw door toedoen van Edwards en, wie anders, Seelaar. Zij lijken van plan tot het eind door te willen gaan. Een zekere hopeloosheid maakt de tred van de bowlers zwaar en de overtuiging die in het begin nog aanwezig was, begint te ontbreken. Dat er nog drie wickets vallen is bijna een wonder te noemen. Bij 213 voor 7 komt het einde (Seelaar 80 not out). Al met al een verdiende overwinning voor VOC al kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat met iets meer fighting spirit er voor VRA een beter resultaat had ingezeten.

H.O.

ACC1 - VRA 1, Twenty20 (17 juni)

ACC 141 voor 5 VRA 147 voor 1 VRA wint met 9 wickets

Vikrams ster schijnt
De ACC-innings staat hoofdzakelijk in het teken van international Sikander Zulfqar. Hij laat zijn score regelmatig maar niet al te snel oplopen. Leon pakt weer wat wickets en ook de rest bowlt netjes. Als na twintig overs 141 voor vijf op het bord staat (Sikander 61) denken de toeschouwers vooral terug aan twee hoogtepunten. Ten eerste is er de fabuleuze diving catch van Vikram vlak voor de neus van de scorers die hier duidelijk even van moeten bijkomen en ten tweede zorgt dezelfde Vikram er met een prachtige streep vanaf de boundary voor dat het vijfde wicket valt, een run out die je niet vaak zo fraai ziet. Daarna laat Sieb me weten dat het ACC-totaal voor VRA een eitje zal zijn. Mocht ik nog aan zijn woorden twijfelen dan zorgen Vikram en Dan er wel voor dat die twijfel snel verdwijnt. Met name Vikram gaat als een razende van start en heeft in no time 42, merendeels zeer fraaie, runs achter zijn naam. Nadat hij in twee instanties is gevangen - de ene fielder tikt de bal slechts aan en de andere grist hem daarna net weg boven het gras - zet Pete er flink de sokken in. Ook Dan doet zijn duit in het zakje, zodat de score met raketsnelheid voortschiet. Met de score op 135 voor 1 geeft Sieb opnieuw blijk van zijn prognostische gaven. ‘Die gaat op het dak. Ik ken die jongen langer dan vandaag,’ zegt hij al bij voorbaal smullend van het slaggeweld dat Pete zal gaan ontketenen. En al kan hij ons absoluut niet gehoord hebben, hij gehoorzaamt prompt. Niet een maar twee zessen maken de reis naar het dak van het ACC-clubhuis, een waardig einde van een glorieuze batting-exhibitie, (Dan 51 not out, Pete 49 not out). Opmerkelijk feit: Pete had op een geven moment zoveel succes met zijn reverse sweep dat hij het vanaf dat moment maar zes keer achter elkaar op die manier probeerde. De runs vlogen ACC om de oren.

H.O.

De geschiedenis van de hattrick

The meaning of cricket van John Hotten is een van mijn favoriete cricketboeken. Toen ik dan ook in de laatste Wisden een artikel van zijn hand aantrof was mijn belangstelling meteen gewekt. Dit keer heeft hij het over de hattrick, een fenomeen dat je niet vaak in je cricketleven ziet. Hotten begint zijn verhaal met de 43ste hattrick in de test historie, die van Moeen Ali tijdeens de Oval-Test van de vorige zomer tussen Engeland en Zuid-Afrika. Het was een zeer moderne hattrick want de val van het derde slachtoffer moest worden bevestigd door de techniek. Deze hattrick was, net als de meeste, een lekkernij voor statistici. Van de 43 was het de eerste op The Oval, de eerste in 79 jaar door een Engelse spinner, de eerste in 60 jaar goed voor winst in een Test Match en de eerste met drie left-handers als slachtoffer. Al met al een memorabele gebeurtenis.

De term hattrick wordt inmiddels ook in ander sporten gebruikt maar heeft zijn wortels onmiskenbaar in cricket. Zijn geschiedenis gaat heel ver terug. De eerste hoed gepresenteerd aan een cricketer die drie wickets of meer op rij nam bevindt zich onder een glazen stolp in Broughton Castle in Oxfordshire en behoort toe aan Cecil Brownslow Twisleton-Wykeham-Fiennes die speelde voor I Zingari, een aristocratische amateur touring side. In 1859 reisde het gezelschap door Ierland waar het onder andere uitkwam tegen ‘The Military’. De scorecard die nu te vinden is in de bibliotheek van de MCC laat ons zien dat Cecil achter elkaar de wickets nam van P. Ducane Esq. (Scots Guards), J. Aldridge (20th regiment), Captain Glyn (1ste Dragoons), en de Hon. Major Fiennes (geen familie). De volgorde waarin is niet duidelijk, en de card wekt daardoor wat verwarring, maar Cecil’s gigantische prestatie staat buiten kijf. In dit verband werd voor de eerst keer de omschrijving ‘hat-trick’ gebruikt. In het plakboek over de tour staat namelijk: ‘The Hon. Cecil Fiennes accomplished what is called “the hat-trick” in one of our matches.’ Lord Carlisle sprak hem daarover toe in schitterende bewoordingen en bood hem een enorme witte hoed aan. Cecil ontving hem een jaar nadat H.H. Stephenson, Surrey’s gevreesde round-arm bowler in Sheffield drie in drie had gebowld voor Engeland contra een 22tal cricketers uit Hallam en Staveley. Op die prestatie volgde, zoals gebruikelijk na een grootse daad, een collecte onder het publiek. Met de opbrengst werd voor hem een fraaie hoed gekocht. Jammer genoeg is die verloren gegaan, zodat Cecil’s hoed het eerste tastbare voorwerp is dat verbonden kan worden aan de hat-trick. Stephenson nam in 1858 nog twee hat-tricks maar geen daarvan leverde hem een hoed op. Pas in 1868 zien de term hattrick in druk verschijnen en nog weer twee decennia later werd hij algemeen gebruikt.

Door de jaren heeft, van Broadhalfpenny Down tot de IPL, heeft de hat-trick zijn zeldzaamheid en betekenis behouden. De frequentie waarmee hij optreedt varieert nauwelijks. Eens in de 52 Test Matches is hij te bewonderen, meer niet. Maar soms vlamt een speler kort na elkaar. De fameuze Pakistaan Wasim Akram kon er bogen op twee in een Testcarrière die bijna drie decennia overbrugde, maar die twee kwamen in maart 1999 met een tussenruimte van slechts negen dagen. En dan heb je natuurlijk de ‘quirky ones’. Hoewel hij eigenlijk een batsman was bracht Alok Kapali de eerste hattrick in Banglasdesh’ Testgeschiedenis op zijn naam. Het bleven zijn enige wickets ooit. Zelfs topbowlers moeten het soms helemaal zonder stellen. Muttiah Muralitharan nam 800 wickets, maar nooit een hattrick.

De eerste hattrick die ik zelf zag was niet op het cricket- maar op het voetbalveld. Dader was de Go Ahead speler Gerrie Kattestaart, tijdens een transferperiode eens verantwoordelijk voor een van de mooiste krantenkopen ooit. ‘NAC Breda trekt aan Kattestaart’ kopte een regionale krant, zich misschien niet eens bewust van de woordspeling. Spits Gerrie schoot er tegen DOS eens vier in. Zo was hij, beslist geen topper, voor even onsterfelijk geworden.

Harry Oltheten

Nederland - Schotland (Tri Nation T20I series)

Amstelveen, 19 juni 2018 Nederland: 160 voor 6 na 20 overs Schotland: 161 voor 3 na 17.4 overs Schotland wint met zeven wickets

Om nu te zeggen dat de hele Nederlandse cricketwereld was uitgerukt om de overwinnaars van Ierland tegen de Schotten aan het werk te zien zou wat overdreven gesteld zijn, maar gezellig druk aan de boundary was het zeker. Nederland ging met Max O’Dowd en Tobias Visee furieus van start en leek rap op weg naar de tweehonderd of meer. Dat Visee met 25 runs achter zijn naam moest vertrekken (43 voor 1) leek slechts een kleine tegenslag, maar helaas ging het vanaf dat moment stroever, al helemaal nadat ook O’Dowd aan de boundary werd gevangen. De Schwung was er nu duidelijk uit. Veel eentjes en een enkele vier zorgden er weliswaar voor dat de score omhoog kroop, maar het feit dat Wesley Barresi in zijn uiteindelijke 53 not out slechts 4 vieren kon laten noteren geeft wel aan dat het sprokkelen was. Nederland bracht het tenslotte met horten en stoten tot 160 runs, een totaal dat niet genoeg leek. Dat bleek al aan het begin van de Schotse batting beurt. De Nederlandse bowlers werden zonder uitzondering zonder enig respect tegemoet getreden, zodat de score omhoog vloog. In de achttiende over kwam het verwachte einde. De drie Schotse batslieden die de meeste schade aanrichtten, Munsey, Coetzer en Berrington konden terugzien op fraaie cijfers, resp. 46 in 29, 42 in 20 en 49 in 32 terwijl we over het Nederlandse bowlen maar beter kunnen zwijgen. H.O.

Recensie 'Murder at Lord’s'

Binnenkort in de winkel:

Murder at Lord’s

Als cricketers in ons kleine cricketland jagen we allen bijzondere dromen na. Of het nu deelname aan het WK is, landskampioen worden, een century maken of een hattrick nemen, ieder heeft zijn eigen ambities. De ambitie van John H. Wories en Harry Oltheten had alles met cricket en literatuur te maken. Een pad dat internationaal door velen is bewandeld maar in Nederland nog nooit. Toch is ook deze bijzondere ambitie verwezenlijkt. Binnenkort verschijnt de Engelstalige thriller Murder at Lord’s geschreven door genoemd tweetal. Uitgegeven door de Indiase uitgever Rupa.

Een prestatie van formaat. Een die niet zonder slag of stoot tot stand kwam. In Engeland werd het Nederlandse duo meewarig aangekeken door de uitgevers. Geen nood, zoals zo vaak in het internationale cricket, bleek India het beloofde land. Ook voor het Nederlandse schrijversduo.

Wories en Oltheten hebben samen een vaste plek op het VRA terras tijdens de wedstrijden van VRA 1. Links vooraan brengen ze de dagen door van koffie tot borrel. Hoewel VRA meestal zinderende partijen speelt, zullen toch ook bij Wories en Oltheten tijdens de rustige momenten de gedachten wel eens elders verkeren. Dat blijkt ook als je het boek leest. Het speelt tegen het decor van het internationale cricket, dat zoals bekend, bol staat van de schandalen. Ze passeren allemaal de revue langs voor velen herkenbare plekken. De personages komen uit alle cricketlanden. Het leest als een trein. Natuurlijk omdat het over onze sport gaat maar vooral omdat het een, gefingeerd, maar toch geloofwaardig beeld schetst van hoe het er ook toe gaat in die wereld. Of zou kunnen toegaan.

Het schrijversduo heeft een prachtig, spannend en deels zelfs leerzaam boek geschreven. De combinatie van de schrijver en de journalist draagt daar aan bij. Op het gevaar dat je ze beiden tekort doet op hun terrein werkt het goed. De journalist Wories en de romanticus Oltheten houden het boek in balans zonder dat het doorslaat naar overdrijving aan gene zijde.

John Wories heeft meerdere bijzondere staaltjes binnen onze cricketwereld op zijn naam staan maar is gepast trots op deze laatste prestatie. “Het is natuurlijk compleet van de zotte dat je als Nederlands duo de pretentie hebt een thriller over het internationale cricket te schrijven. Dat werd ons wel duidelijk toen we in Engeland een uitgever zochten. Als kwajogens werden we de deur gewezen.” Wie Wories een beetje kent weet dat het dan pas echt interessant wordt. “We zijn eens een beetje gaan bellen en mailen,’” zegt hij met gevoel voor understatement, “maar uiteindelijk vonden we in India iemand die het aandurfde.” Het woord trots zal hij niet gebruiken. “Maar het het is mooi dat het is gelukt. Ik hoop dat de lezer er plezier aan beleeft. Wij hebben er in ieder geval heel veel plezier aan beleefd om het te maken.” Voor Oltheten zal het niet veel anders zijn. Maar hij heeft inmiddels in zijn imposante cricket boeken collectie 5 exemplaren staan van eigen signatuur. Staat toch ook zo’n beetje gelijk als het maken van een century op Lord’s als Nederlandse batsman. Of het verkrijgen va de ODI status door ons Nederlands team. Ook daar droomden we ooit van…

Valse bescheidenheid natuurlijk. Ons past als Nederlandse cricket gemeenschap een staande ovatie alleen al voor de durf. En laten wij er dan in ieder geval trots op zijn en het duo passend belonen. Koop het boek, lees het en zegt het voort. Of geef het als cadeau aan vrienden en bekenden die niets van cricket weten. Murder at Lord’s, te verkrijgen via Amazon. Al was het maar om met eigen te zien dat zelfs in ons kleine cricketland dromen nog steeds werkelijkheid worden.

John van Vliet