Clubblad Amsterdamse Sportvereniging VRA
How's That verschijnt tijdens het cricketseizoen wekelijks
Voorwoord
Bij het verlaten van de Ziggo Dome met ‘Rockin’ in the Free World’ van de oude knoest Neil Young en zijn jonge begeleidingsband ‘The promise of the real’ nog nasuizend in mijn oren keek ik op het display van mijn mobiel en kon mijn ogen niet geloven. Nieuw-Zeeland had zijn halve finale tegen India gewonnen. De dwerg Nieuw-Zeeland (krap 5 miljoen inwoners) was beter geweest dan India (1¼ miljard inwoners). Niet te geloven, maar waar. En dan te bedenken dat de kiwi’s eigenlijk hun hart hebben verpand aan de rugbyers van de All Blacks terwijl in India cricket by far sport nummer een is. De nederlaag dompelde een hele natie in rouw. Virat Kohli en zijn mannen hadden gefaald.
Terwijl ik naar de parkeergarage liep, gingen mijn gedachten enkele jaren terug. Met mijn maat John was ik in India om veldwerk te verrichten voor onze cricketthriller die in 2018 zou verschijnen. De eerste dag na onze aankomst in Dharamsala in het noorden van het land besteedden we aan het verkennen van de omgeving, dit aan de hand van een taxichauffeur wiens kennis van het Engels beperkt was tot ‘yes’. Hij voerde ons in zijn kaduke Suzuki Alto hoog de bergen in en liet ons genieten van prachtige vergezichten. Toen we net op het punt stonden om weer naar de vallei af te dalen viel Johns oog op een plek in de verte die verdacht veel leek op een rudimentair cricketveldje. En jawel hoor, daar op 2500 meter hoogte had iemand de moeite genomen om een groot aantal keien te verwijderen en zo de paar cricketers die op deze grote hoogte bivakkeerden de gelegenheid te bieden om hun geliefde sport te beoefenen. Het was een ontroerend moment. Toch was het niet in de eerste plaats de vondst van het veldje waaraan ik terugdacht, nee, ik dacht aan het Indiase jongetje dat van een afstandje gadesloeg hoe twee witte mannen, gezeten op een paar fors uitgevallen zwerfkeien aantekeningen zaten te maken. Ik stelde me voor hoe hij (ik zal hem voor het gemak Vinoo noemen) de dag van India’s nederlaag beleefd moest hebben. Ik zag hem zitten voor een wrakke tv met slechte ontvangst. Daar moet hij hebben gezien dat Nieuw-Zeeland een heus niet imponerende 239 voor 8 liet noteren, waar India zich toch op kapot liep. Voordat ik mijn auto startte, dronk ik nog even in hoe dat laatste was gegaan (1-4, Rohit Sharma, 2-5, Virat Kohli, 3-5, KL. Rahul). Drie wickets verloren en nog maar vijf runs op het bord. Terwijl ik over de A9 naar huis reed, had ik medelijden met Vinoo en zijn 1¼ miljard landgenoten, maar tegelijkertijd voelde ik grote bewondering voor Kane Williamson en zijn mannen die dit kunststukje op hun naam hadden gebracht. ‘Vinoo komt er wel weer bovenop,’ dacht ik nog net een oranje verkeerslicht meepikkend. ‘Hij heeft nog heel wat World Cups te gaan.’
Harry Oltheten
HBS 1 - VRA 1
14 juli 2019 (gespeeld op het tweede veld van HCC)
HBS: 135 all out
VRA: 138 voor 2
VRA wint met 8 wickets
Vikram sprankelt, een derde winst op rij
Nadat Peter de toss had gewonnen en had verkozen te gaan fielden, was het meteen raak. Met de allereerste bal van de match pakte Quirijn het wicket van de immer gevaarlijke Tobias Visée en zorgde zo voor een prima start. Niet lang daarna sloeg ook Brandon toe door de wickets te pakken van Gomes en Singh. Vervolgens ging het voor HBS van kwaad tot erger (18 voor 4). Dit was een luxe die VRA lang niet had gekend en het werd al gauw nog mooier toen Vikram net voor de drinks Ahmed verschalkte. Snel daarna was het 57 voor 6 en leek HBS op weg naar een ultra-laag totaal. Bij 67 voor 7 na 26 overs was dat echt aanstaande, maar Gibson gooide er in een laatste ademtocht nog 44 runs uit en ook Coster droeg met zijn 28 nog iets bij aan het totaal van 135. Het meest opmerkelijke feit in de laatste overs was de vang die Adeel deed op zijn eigen bowlen. Hij ving de bal niet in een, niet in twee en niet in drie keer. Pas bij zijn vierde poging was hij succesvol en pakte hij de bal die inmiddels tot stilstand was gekomen op zijn rug klemvast. Een bizarre goocheltruc van groot kaliber. Ook niet mis was verder de direct hit van Quirijn waarmee hij HBS’ laatste wicket veroverde.
VRA leek in zijn eerste over al een wicket te verliezen, maar de return catch die Eric offreerde was aan Westdijk niet besteed. Daarna maakten Vikram en hij steady progress en leek er voor VRA geen vuiltje aan de lucht totdat een cut van Eric in de handen van Gibson belandde (58 voor 1). Vikram, nu in gezelschap van Leon, ging intussen onverdroten verder en bleek ongenaakbaar. Zijn 73 not out ( 8 vieren, vijf zessen) was van een grote schoonheid. Dat Leon na 7 runs sneuvelde en Ben naast Vikram over de streep kwam (19 not out) zij volledigheidshalve nog vermeld. Al met al een verpletterende zege die smaakt naar veel meer.
VRA’s wicket-takers
Quirijn: 2 voor 18 in 9
Brandon: 2 voor 36 in 8
Peter: 2 voor 23 in 10
Adeel: 2 voor 14 in 3.5
Vikram: 1 voor 24 in 7
VRA2 - AJAX
Played at VRA on 14th July
Going into what was a must win game for VRA2 to be one-step closer to being safe, most of us gathered on time at the clubhouse. Weather was gloomy with a steady drizzle and sometimes a bit heavier. After taking the covers on and off a couple of times, the umpires decided for a delayed start at 12.10 pm and 49 overs a side game.
Winning the toss, Vijay decided to bat first. And as has been the general turn of events in the recent past, we got off to a flying start – scoring 15 off the second over (from the bowler who took a 5-fer in the last game against us). Harpreet’s aggression in his straight six hitting the sight screen and Pragam’s elegance in his cover drives and square cuts were a treat to the eyes. They quickly added 44 before Harpreet fell for a halfhearted stroke. In walked Debrup, playing his first game for VRA2. Him and Pragam continued the momentum and had a 50-run partnership in no time. Then there were three quick wickets and the score read 99-4. This was once again the time for the dependable duo to work their magic. Keshava and Ashwin sewed together a 63-run partnership, taking quick singles, running the hard doubles, and scoring some gorgeous boundaries. Special mention for the pull six from Keshava. He absolutely middled it on the edge of the bat;-). Keshava then fell for a loose shot in the end but not
before ensuring we were set for a good score. A couple of further quick wickets put a brake on scoring but Sudhakar held one end up and made sure we cross 200. In the end, we posted 203-9 at the end of 49 overs. Pragam – 42, Ashwin – 41, Keshava – 37 were the top three run getters.
Quick lunch and a bit of the world cup final at the clubhouse later, we were back on the field with the resolve to win. The first over from Sharad was a bit wayward but he was quick to get his line and length back. Ajax got off to a watchful start being 15-0 in 5 overs. Harpreet got the first breakthrough in the 6th over, getting the batsman to cut where Nikhil held on to a very sharp chance. The next partnership was a frustrating one for us. The batsmen kept on getting edges and plays & misses but nothing came to the hands. They quickly reached 98-1. It had to take something special to break that partnership, to get Sean Davey (leading run scorer in the tournament so far) out. And that moment of brilliance came from Debrup Dasgupta. Sean tried to hit a good ball from KD out of the park. But the ball turned, taking the top edge of the bat that flew to the left of Debrup at long-off. He covered a lot of ground, and held on to the catch diving full stretch to his left, grabbing the ball above his head. You only get to see such catches on TV. Absolutely wonderful!! The next partnership really threatened to take the game away from us. They took the total to 153-2. Needing only 51 runs to win, with 8 wickets in hand and 11 overs to go. Adil was brought back in and he got their top scorer caught behind. Was their belief in us after that wicket? Hell yes. Keshava made sure that we do not let our energies down. Another couple of quick little partnerships saw the score reading 184-4. And this is where the real magic started.
Equation: 20 runs, 36 balls, 6 wickets
Pragam started what would be the most awesome 30 minutes of cricket ever in our lives. He got a nod from the umpire on the very confident LBW shout. Next over, Sharad induced a mishit which was grabbed by Nikhil (it was his loudest call of “mineeeeee” ever!) with a well-judged catch at mid-on.
Equation: 16 runs, 26 balls, 4 wickets.
Adil got another one to nick in the next over and Ashwin grabbed it gleefully. Ajax were still getting runs here and there and they believed they could win it.
Equation: 11 runs, 18 balls, 3 wickets.
Sharad had other plans in mind though. He bowled the next over with a rhythm like never seen before. The batsman played one with soft hands towards point and set off for a quick single. KD displayed his best fielding ever, without diving, picked up the ball with one hand and hit the one stump he had to aim at, hitting top of the stump. Ashwin did best not to collect the ball and let it to. Another moment of brilliance in the field. We were charged up now like anything. The next ball Sharad gets the ball to come into the lefthander, hits his pads and gets a nod from the umpire.
Equation: 8 runs, 12 balls, 1 wicket
Harpreet was trusted with the ball. Dot ball, single, dot ball, double. 5 runs needed off 8 balls. And Harpreet got the ball to move, kiss the edge of the bat and Ashwin did the rest, full stretch dive to his right, grabbing probably the most important catch of his life, to get us to win by 4 runs! All of us started running around in the field, hugging each other, high fiving each other. It was the most unbelievable moment in our cricketing life. Literally snatching victory from the huge jaws of defeat. We got their last 6 wickets for 15 runs!!! And the precious 2 points were ours. This game showed the real character of our team and the zeal to win #together!
Phew... I got the chills reliving this game while writing the report. Signing off now.
Nikhil Gupta
Kampong - VRA 3: Finally a comfortable win again
A tight bowling display and big opening stand hand VRA 3 an easy win on World Cup Final day.
On a Sunday morning with light showers passing over, it was stand-in captain Piotr who won the toss and decided to put Kampong in to bat. Although the 3rds were missing their opening bowlers due to injuries (Dilip a broken joint in his finger and SOS a pulled hamstring) VRA could keep their left arm (Ashir), right arm (Piotr) opening combination.
They did just what was needed, bowl a tight line outside off and let the opposing batsman do the scoring. And with that easy tactic the first wickets came in the 8th and 10th over off the bowling of Piotr (Some teammates – Marcus - think he can only take the wicket of tail-enders). In that opening spell it was clear to see that the number one bat of Kampong was the only one that really could be a threat hitting anything on a length. It was Ashir who did well in that period and kept bowling on his midsection as he couldn’t play that well enough to score runs. After the opening spell it was Marcus and Prasuk who took over, with Prasuk finally getting a spell again waiting for another chance to turn his arm over since the first match and he did not disappoint. Together with Marcus they kept it tight with once again almost no extras. This made Kampong work hard for their runs which led to a run-out after Thomas chased a ball hard and quickly threw in it perfectly on the bounce, only for Prasuk to break the wicket. Off-course Marcus took his wicket trapping the new batsman leg before on his first ball facing. In the meantime, batsman number one reached his 50 just before drinks.
But Prasuk got him with first ball after drinks with a perfect delivery only for the batsman to nick it to Keith behind the stumps. On the other end Shan replaced Marcus with his spin and with some quick over rotation the pressure kept on building. Pressure hands wickets and soon enough Shan and Prasuk both picked up another wicket. Just when the batsman were looking to attack Shan and let Prasuk finish his ten overs, Marcus replaced Shan. Only for Prasuk to get yet another wicket, the batsman nicked it to Marcus in the slips who caught it with two hands, which is uncommon for him, normally showboating and catching with one hand onely. Marcus got another wicket in the over after bowling another batsman for a golden duck. When Prasuk finished his ten over spell Piotr replaced him and took to final wicket. A wicket he really needed to stay in front of Marcus for their total wickets in the season. Marcus now has 19 and Piotr leads with just one, with 20 wickets total now. VRA bowled kampong all-out for 129 in 34.3 overs bowling giving only 6 wides, which can easily be a record for the VRA 3’s.
After a nice lunch with the World Cup on the big screen our regular openers Marcus and Martijn opened the batting. Although the opening stand was not what we are used to. It was Marcus who took his time and Martijn scoring the runs, even outscoring Marcus for the first seven overs. But in the 8th over Marcus started doing what he does best, simply dispatching balls a long way over the boundary scoring three sixes in that over. Both bats continued scoring easily and it was clear to see Kampong accepted the faith that they will lose. In the 15th over after a 104 run opening stand Marcus lost his wicket, being bowled for 58.
For a while It even looked that we would struggle to get the final 26 runs after a great start, losing another two wickets. But Zamaan and Martijn finished it off in the 19th over with Martijn ending on 38*.
In the end an easy win, finished in time to see the second innings and more of an unforgettable World Cup Final. Upcoming weekend Concordia awaits at ACC.
How's That? - Cricket at Kwato, Papua
Op maandag 18 juni 1990 fietste ik tussen ACC en VRA door ( dat kon toen nog ) naar de cricketwedstrijd tussen Papua Nieuw Guinea en de USA. Beide landen hadden zich tijdens de voorgaande 14 dagen geplaatst voor de tweede groepsfase van de ICC Cricket Trophy. Amerika als groepswinnaar van Poule B ( voor Denemarken ) en Papua N.G. als nummer 2 in Poule D, waarin Nederland ongeslagen eerste was geworden. De Papua's hadden ruim verloren van Nederland ( met o.a. Rupert Gomes, Nolan Clarke, Tim de Leede, Roland Lefebvre en captain Steven Lubbers ), maar van Hong Kong, Israël (!) en Argentinië hadden ze dik gewonnen.
Ik wist van Papua Nieuw Guinea weinig tot niets. Als jongetje had ik postzegels van ( toen) Nederlands Nieuw Guinea gespaard, Nederland was er koloniaal actief geweest en rond 1960 was daar bijna een complete oorlog tussen ons land en Indonesië uitgebroken. Maar dat er ook werd gecricket?! Nooit van gehoord. En toch bleek dat al heel lang het geval te zijn.
Rond 1890 was het spel door een groep Engelse missionarissen op Papua Territory geïntroduceerd. Aanvankelijk met fantastische locale wildgroei tot gevolg. Wedstrijden van teams met elk 50 spelers of meer waren doodgewoon. Op onze ansichtkaart is die wilde plaatselijke variant overduidelijk niet afgebeeld. Deze kunstzinnige impressie benadrukt glashelder welke beschaafde vorm van het cricketspel, bedreven door geciviliseerde, gekerstende Papuasi, de missionarissen voor ogen stond. Een perfect propagandaplaatje. De missionaris-coachingzaken moest nog wel flink aan de forward defensive van zijn pupillen schaven. En er ook op wijzen, dat er niet geappelleerd hoefde te worden bij een zuivere vang. Of ging het hier rond 1930 in Kwato om een LBW-appeal? Het zal eeuwig een raadsel blijven.
Kwato is trouwens een eiland voor de uiterste oostkust ( aan de 'Australische' kant dus ) waar in 1891 Reverend Charles Abel en zijn vrouw als missionarisechtpaar verschenen bij een bevolking van grotendeels botenbouwers. Het is nooit het kloppend hart van het PNG-cricket geworden. Dat vinden we meer westelijk aan de kust bij de hoofdstad Port Moresby. De 'Barramundis', zoals de fraaie bijnaam van het nationale cricketteam luidt, spelen daar op Amini Park, het hoofdkwartier van Cricket PNG en Nederland wint daar waarschijnlijk niet meer zo makkelijk als in 1990 ( 237 tegen 77).
In datzelfde 1990 versloeg Nederland in de halve finale Bangladesh(!), maar werd geen toernooiwinnaar, ondanks het invliegen van Paul Jan Bakker voor de finale. Daarin bleek Zimbabwe de sterkste.
Zoals de achterzijde van deze ansichtkaart laat zien, had de London Missionary Society zijn grafische zaakjes keurig voor elkaar: heldere, maar dwingende aanwijzingen waar men mocht communiceren en adresseren. En dat allemaal voor een halve penny...
Tom Matena
VRA Zami Tour 2018: Taunton Deane
Jaarlijks vertrekt een VRA gezelschap naar Engeland voor de legendary ZAMI tour. De wedstrijdverslagen van de 2018 tour leest u de komende weken in de How's That. (Deel 7 van 7)
Het Covent Field op de ‘Mount Street’ in Taunton, Somerset was het strijdtoneel voor wat een gedenkbare laatste dag van de ‘Tour of Somerdor’ zou worden. Na een kort bezoek aan de county ground van Somerset en de bijbehorende cricketshop, doemde een werkelijk prachtig veld op waar bekendheden als Jack Leach (speler van Somerset County Cricket Club en Engeland) zijn grootgebracht. Tegenstander van de dag: ‘Taunton Deane’. Wetende dat na afloop van de wedstrijd een groots slotdiner stond te wachten werd meteen na aankomst in ‘het midden’ de eerste strijd van de dag uitgevochten.
In de verlammende hitte (“It’s the hottest summer since 1976”!) verloor captain Piotr Pasierowski (a.k.a. Kapowski, Colombian hombre de todo en Fine Master) de toss. Na een snelle teamfoto werd VRA het veld ingestuurd om 35 overs te fielden. captain Colombia had al rekening gehouden met een dergelijk scenario en sprak zelfverzekerd uit dat hij dezelfde keuze zou hebben gemaakt bij winst van de ‘Coin Flip’. Had hij een glazen bol gehad dan had hij die woorden naar alle waarschijnlijkheid voor zich gehouden….
Aan de ‘stance’ van beide opening batsman van Taunton Deane kon al worden afgelezen dat VRA een zware middag tegemoet zou zien. Hoewel met name opening bowler Andrew Pulver voorkwam dat het opening pair probleemloos boven de 6 per over scoorden, leek een ‘breakthrough’ nog verder weg dan een alcoholvrije dag van Bieri Bieri. Het eerste wicket viel dan toch in de 11de over op het bowlen van Nick Wories na een keurige vang in de slips van Berend Steenhof. Laatstgenoemde vond na die vang dat hij wel genoeg ballen had vastgehouden en besloot vervolgens drie opeenvolgende kansen gracieus naar het kurkdroge gele gras te begeleiden.
Achteraf was het beter geweest om ook de eerste vang door de vingers te laten glippen, aangezien batsman nummer 3 onderdeel uitmaakt van het nationale Engelse team boven de zestig jaar. Deze trotse Engelsman genaamd Stephensom, die gedurende de wedstrijd de ‘captaincy’ volledig overnam, besloot na 50 runs uit 42 ballen om ‘retired’ te gaan. Een onverstandig besluit op meerdere vlakken, aangezien hij druk legde op zijn opening batsman Akthar om, na een prachtige soevereine 71 uit 80 ballen, uit loyaliteit ook retired te gaan. Stand: 181 voor 3 uit 26 overs. Hoewel batsman 4 (Bellamy) en 5 (Squire) met respectievelijk 40 en 33 runs een belangrijke bedrage leverden aan het totaal, voorkwam VRA dat er een ‘unchaseable total’ op het scorebord verscheen. Captain Piotr nam de verantwoordelijkheid op zich om de laatste over te bowlen en nam twee wickets om te eindigen met de cijfers: 2 voor 50 runs uit 6.5 overs. Aan VRA de uitdaging om na de thee 241 runs te maken binnen de vooraf afgesproken 35 overs. De required run rate: 6.9 per over…..
Opening batsman Alex van Hirtum maakte in de eerste over direct zijn intenties duidelijk door 13 runs te slaan met zijn door de VRA Tourist (met name Theo en Ewout) gesponsorde bat. Aan het andere eind maakte batsman nummer 2 Erik Fabery de Jong niet alleen een abrupt einde aan zijn eigen innings, maar ook aan de weddenschap over hoe veel overs het zou duren voordat het Taunton meisje van 14 zou toeslaan met de bal. De zesde bal die ze bowlde betekende het einde voor Erik en één pondje voor Piotr.
‘Little did we know’ dat dit wicket de ‘innings of a lifetime’ zou inluiden voor bastman nummer 3: Wouter de Frikandel de la Croquette. In slechts 42 ballen sloeg Wouter 57 runs bij elkaar met maar liefst 11 vieren en één 6. Een vluchtige scan van de bijbehorende ‘Wagon Wheel’ verklaard waarom de tegenstander Wouter na de wedstrijd omdoopte tot de ‘Dutch Hockey player’. Tijdens deze ‘game changing’ innings bouwde de ‘klucht uit Vught’ een partnership van 75 op met Mike Rier, die een snelle 26 bij elkaar tikte.
Het wicket van Wouter viel voor een stand van 115 voor 3 na 14 overs. Wat volgde was een mini collapse aan VRA zijde. In rap tempo vielen de wickets van Mike Rier en Ome Vlo, waardoor de stand er iets minder rooskleurig uit kwam te zien: 117 voor 5 uit na 15 overs.
De required run rate was echter niet te ver weg gelopen. De brakheid van een week touren en de nietsontziende hitte zorgde ervoor dat de twee nieuwe batsman Nick Wories en captain Pasierowski zonder iedere vorm van gedachten of verbale communicatie aan hun partnership van 105 runs konden bouwen. Het blijkt maar weer eens dat cricket een ingewikkeld spel is, dat simpel gespeeld dient te worden. Captain Colombia nam het voortouw en vertoonde geen wens om lang in het midden te blijven staan. Na 12 vieren strandde de hardhitter op 58 runs uit 41 ballen met een strike rate van net onder de 150. De captain had de stand naar 222 voor 6 na 29 overs getild, waardoor de winst zo goed als in de zak was. De verlossende runs volgde in de 33ste door een ‘5wides delivery’ van de pace bowler van Taunton Dean die ineens had besloten een off spiner te worden. Eindstand en winst: 244 voor 6 na 33 overs met Sebastiaan Capel not out met 1 run en Nick Wories not out met 50 runs.
Ondanks het uitdagende totaal was VRA vanaf bal 1 ‘on top’ en is er geen moment geweest dat de wedstrijd uit de handen van de bezoekers leek te glippen. De Engelsen waren duidelijk aangeslagen en dropen teleurgesteld af. Slechts drie man bleef over voor de ‘presentation’, waar de fanatieke Captain van Taunton Deane het niet kon laten om de uit te spreken dat hij zich bestolen voelde door de sluwe captaincy van Captain Kapowski. Meer dan terecht werd de ‘Man of the match award’ uitgereikt aan Wouter, die de hoop van de Engelsen als sneeuw voor de zon liet verdwijnen. Drie foto’s, twee pints en een snelle douche later zat het volledige team in de auto op weg naar de ‘Grovenor Arms’ in Shaftesbury voor de traditionele afsluiting van de Zami Tour.
