Clubblad Amsterdamse Sportvereniging VRA

How's That verschijnt tijdens het cricketseizoen wekelijks

Voorwoord

Enige weken geleden leek het nog onmogelijk. Een blistering heat schroeide de cricketvelden bruingeel en elke stap buiten de deur was een beproeving. Boeren baden om verkwikkende regenbuien die hun akkers weer vruchtbaar zouden maken en ik, ik zat op mijn studeerkamer, met de zon op de ruiten, te zwoegen op een bewerkelijk manuscript. Het zweet droop van mijn voorhoofd en rug en ik zat vastgeplakt aan mijn bureaustoel.

En nu? Het weerbericht spreekt van gure windvlagen en heftige regenbuien. Sterker nog weerman Peter Kuipers Munneke nam het woord herfst al in de mond. En augustus is nog niet eens op de helft. Augustus, de maand waarin ik de weken aftel dat er nog gecricket gaat worden. Het zijn er nog maar luttele, op het moment waarop ik dit schrijf exact drie. Daarna gaapt de grote leegte, waarin ik aangewezen zal zijn op de beelden uit verre gewesten, surrogaat, want er gaat niets boven het lijfelijk aanwezig zijn bij een wedstrijd van je favorieten. Als op zondagmorgen de zon door de gordijnen van je slaapkamer brandt, weet je dat weer een geweldige cricketdag aanstaande is, een dag waarop je heen en weer geslingerd gaat worden tussen hoop en vreze of een dag waarop de kaarten al vroeg geschud zijn. Mij zijn de nailbiters het liefst. Je telt en rekent en bent aan het eind van middag uitgeput, maar ook voldaan. Die uren aan de boundary neemt niemand je meer af.
Met enige nostalgie denk ik terug aan de beginjaren van het vaderlandse cricket, waarin de oervaders zich ook hartje winter naar het veld begaven en zich niet lieten afschrikken door een regenbuitje meer of minder. Dat waren nog eens stoere jongens. Maar zoals het er nu voorstaat, zal ik over een paar weken met bedroefd de trap afdalen en naar mijn auto sjokken in de wetenschap dat het weer heel lang wachten zal zijn op de zaterdag of zondag in april waarop de eerste oefenwedstrijd zal plaatsvinden. Meer dan tweehonderd dagen zonder life-cricket. Als ik dat maar volhoud.

Harry Oltheten

Quick (hg) 1 - VRA 1

Zondag 11 augustus 2019

Quick: 211 all out

VRA: 212 voor 7

VRA wint met drie wickets

Vikram helemaal top

Na de keurige overwinning op AAC in de twenty/20 competitie op vrijdagavond was nu het in groot degradatiegevaar verkerende Quick de tegenstander. Vooral hun opener Bista maakte dit seizoen indruk en het was dan ook een opluchting dat Haseeb hem kon inrekenen voordat hij tot al te grote daden kon komen. Zijn 51 runs in 49 ballen waren desalniettemin respectabel, al moet daarbij worden aangetekend dat hij van de VRA-fielders een tweede en derde leven kreeg. Na Bista’s vertrek vielen de wickets met grote regelmaat en het was alleen aan Jeroen Brand (37) en de twee staartbatslieden te danken dat de score nog opliep tot 211. De vang die Peter deed om Brand te laten verdwijnen is een aparte vermelding waard. VRA’s captain blijft een fielder van de extra-klasse. Ook Leons 3 voor 31 in 10 mag zich laten zien. Een gevoelig verlies voor de VRA was de blessure die Quirijn opliep bij een vermetele fielding actie. Ik het ziekenhuis bleek dat zijn hand in het gips moest. Beterschap Quirijn!

De VRA batting innings stond in het teken van drie spelers. Opener Vikram die zijn bat door de innings droeg en terug kon zien op een volwassen prestatie gebaseerd op een groot verantwoordelijkheidsbesef, batting-kanon Ben die zijn 43 in slechts 20 ballen lardeerde met een paar knalharde zessen en Leon die zich liet kennen als een heuse allrounder en 36 runs bijdroeg. Een kleine kritische noot bij deze overwining. De twee run outs van Mitch en Matt in een kritieke fase van de strijd vielen in de categorie olie- en oliedom.

Conclusie: VRA heeft zich na een uiterst beroerd seizoenbegin wonderbaarlijk hersteld. Nog twee overwinningen erbij en we staan zelfs in het linkerrijtje.

“I was very much struck!”

Vanaf het prille begin vormen beeld en tekst bij de meeste ansichtkaarten een geslaagde twee-eenheid. Het gaat daarbij primair om ‘Groeten uit…’ en ‘De beste wensen’ in alle mogelijke vormen en varianten. In het postale verkeer manifesteert de mens zich al bijna anderhalve eeuw als een ware heer. Daar wel! Het lag dus voor de hand, dat de wondere woordenwereld van het cricketspel, met zijn onnavolgbare jargon en one liners, al heel snel zijn intrede in de ansichtkaartenindustrie zou doen.

Op ‘A fine drive for two’ ziet men dan een elegante dame en heer in een ranke open koets met een sierlijk paard ervoor.

‘Obstructing the field’ toont een imposante briesende stier, die de entree naar het cricketveld blokkeert. Drie beteuterde jonge heren met cricketbag durven er niet langs.

Voor ‘Run out’ tekende grootmeester Tom Browne een hilarische scene, waarbij een aangeschoten, enigszins verlopen schuinsmarcheerder door een kolossale portier buiten de deur van het etablissement wordt gewerkt.

In ‘Well played!’ wordt een concertpianist, onthutst zittend achter de vleugel, bekogeld met ladingen boeketten en zo zijn er nog vele, vele andere mooie voorbeelden te geven.

Het opmerkelijke aan deze kaarten is, dat er hoogst zelden daadwerkelijk sprake is van een cricketambiance. De visuele afwezigheid van de sport biedt de kunstenaar de mogelijkheid om het woord een extra lading te geven, waarbij nou juist de cricketkenner de dubbele bodem het meest op waarde weet te schatten.

Een ander opmerkelijk feit is, dat het overgrote deel van deze poëtische cricketansichten op de markt gebracht werd door één firma: Bamforth & Co. Ltd. uit Leeds. Zo ook bijgaand atypisch specimen, waarbij geen sprake is van een specifieke cricketuitdrukking en de dubbele bodem flinterdun, maar wel vermakelijk wordt gepresenteerd.

KLIK OP AFBEELDING OM TE VERGROTEN

Bamforth leverde in het begin van de vorige eeuw – de kaart dateert, zoals we aan het fraaie medaillon op de achterzijde kunnen zien uit het eind van de Arts and Craftsperiode – kaarten van grafisch en artistiek topniveau af. Men maakte er ook talloze films, w.o. ‘Boys Cricket Match and Fight’ in 1900.

Misschien figureerden daarin die twee guitige knaapjes, bij wie het leedvermaak over hun voltreffer ervan af spat. De kracht van de witte (!) cricketbal waardoor de Willy Wonka-achtige heer wordt getroffen lijkt door de sterretjes gefotoshopt avant la date. En deze prachtkaart werd door afzender Jackie als Kerstkaart (!) verstuurd aan Master Jeoffry Allen in Norwich. Een curieuze keuze. De firma Bamforth startte overigens in 1910 met de productie van zg. ‘saucy’seaside postcards. Die bewaren we voor een andere keer. Of liever toch maar niet?

Tom Matena

Uit de oude doos

Het lijkt een goede gewoonte voor een toegewijd sportman om de avond voor een belangrijke wedstrijd vroeg naar bed te gaan om na een lange nachtrust klaar te zijn voor grootse daden. Nachtbrakers worden gewoonlijk afgestraft. Ze worden het slachtoffer van een idiote run out of bowlen de ene wide na de andere.

Het kan ook anders. Batsman Andrew Ernest Stoddart (1863-1915) ging aan de vooravond van zijn optreden in de strijd tussen Hampstead en de Stoics eerst uitgebreid dansen (zijn bijnaam was niet voor niets ‘The masher’, ‘De charmeur’), waarna hij zich ‘just for half an hour’ naar de pokertafel begaf. Daar won hij keer op keer. Om zijn vrienden de gelegenheid te geven hun verloren geld terug te winnen, bleef hij nog even zitten, om precies te zijn totdat de dageraad aanbrak. Naar bed gaan had geen zin meer, dus restte hem niet veel anders dan een warm bad, een uitgebreid ontbijt en de hoop op een goede afloop

Stoddy’s gang naar het midden was nog een beetje wankel, maar al snel hervond hij zich. Niet gehinderd door welke kater dan ook zorgde hij ervoor dat het scorebord na een uur 150 voor 1 meldde. Na tweeëneenhalf uur was hij nog niet verzadigd, zodat bij de lunch 370 runs genoteerd konden worden. De lucht was copieus en nam ruim een uur in beslag, maar dit had geen negatief effect op Stoddards scoringsdrift. Rond vijf uur bereikte hij de vierhonderd runs. De hoogste score die tot op dat moment (augustus 1886) was genoteerd was 419 en daar ging Stoddard vervolgens ruim overheen (485).

Na zijn heldendaden zonk hij niet volkomen uitgeput ineen op het gras, maar spoedde zich naar een tenniscourt om daar een dubbel af te werken, waarna er nog een bezoek werd gebracht aan een theatervoorstelling gevolgd door een souper. Stoddy ging om drie uur naar bed en stond de volgende morgen vroeg op, want hij was an early riser.

Drewy Stoddard volgens David Frith ‘the beau ideal of the Victorian sportsman, captain of England at cricket and rugby’ kwam tragisch aan zijn einde. Hij vond het leven buiten de sportarena moeilijk en zijn gezondheid liet hem in toenemende mate in de steek. Mede daarom maakte hij in 1915 en einde aan zijn leven.

Crocodiles' 20th Tour to VRA

VRA at Fairly Odd Tournament (ACC) - Sat 14 September

Yes! We are preparing for another FOT. Every year during the third weekend of the ninth month we play a seven a side social tournament bowling five overs per inning and in the cause of this international event at the Amsterdamsche Cricket Club only one team will stand as the Fairly Odd Winner! This September will be the fourth edition of this sportive and social festival. We would love you to join us!

● Saturday 14 September 2019
● Start 09.30h (19.30h final)
● Two pitches
● Teams from the Netherlands and The UK
● A lot of cricket – more than 25 matches – including final
● A lof of fun
● A few beers ;)
● Lunch and dinner included (7 pers incl. - EUR 15 for extra pers.)
● Music and commentary

Link: Webpagina

Van Harte!

Willy van Nierop, nestor een roemrucht VRA-geslacht, vierde afgelopen zondag zijn 92ste verjaardag. Ondanks zijn gevorderde leeftijd is hij bij de VRA-thuiswedstrijden altijd aanwezig om zijn favorieten aan te moedigen, niet zelden in gezelschap van zijn vrouw Dolly. Willy van harte gefeliciteerd met deze mijlpaal! Op naar de honderd.