Clubblad Amsterdamse Sportvereniging VRA

How's That verschijnt tijdens het cricketseizoen wekelijks

Voorwoord

Het was koud, steenkoud. Het officiële begin van het cricketseizoen vond plaats onder bijna winterse omstandigheden. Het NOS-journaal gewaagde deze morgen van een sneeuwdek in de Limburgse heuvels en ook elders in het land wisselden hagelstenen en sneeuwvlokken elkaar af. Dergelijke neerslag bleef de toeschouwers die zich op 5 mei aan de boundary van het ACC-veld hadden verzameld bespaard maar de temperatuur was wel zodanig dat op het bankje voor mij enkele diehards zich al om een uur of een laafden aan een aantal fors uitgevallen dubbele whisky’s. Ik zelf had ook wel wat verwarmende vloeistoffen kunnen gebruiken, want de prestaties van de VRA-batslieden gaven voldoende aanleiding tot een volkomen verkilling. Soms is het daar. Het lemmingen-gedrag. Zoals deze diertjes zich en masse over een klif de diepte instorten, zo stortten de onzen zich een voor een in het verderf. De een was nog niet vertrokken of de andere ging al. Het was louter en alleen aan een krachtsinspanning van Peter Borren te danken dat er toch nog een enigszins acceptabel totaal op het bord verscheen. Toch leek het allemaal een tamelijk kansloze affaire en terwijl ik in de inningspauze hapte in een broodje bal overwoog ik de boel maar de boel te laten en me naar huis te spoeden, opdat ik op tijd voor de buis zou kunnen zitten voor Willem II - Ajax. Toch bleef ik zitten, tot het bittere einde. Terwijl de Zulfiqar-brothers geen genade kenden voor de VRA-bowlers, dronk ik de gifbeker tot de laatste druppel leeg. Was het clubtrouw of gewoon masochisme, ik weet het niet, maar toen de laatste vier het veld uit suisde en de rest van de VRA-aanhang allang was verdwenen, zat ik er nog, verzonken in droef gepeins. En terwijl de mannen voor mij aan hun laatste ronde begonnen kwam ik stram overeind in de wetenschap dat ik de volgende keer weer acte de présence zou geven en in de hoop dat Vikram, Eric en Ben me dan onder een heerlijke lentezon zullen trakteren op een runfestijn dat de ontberingen van Bevrijdingsdag snel zal doen vergeten.

Harry Oltheten

Een kaartje voor Mohammad Munaf

Het is een goede zaak als we degenen die in het verleden veel voor VRA hebben betekend niet vergeten. Een van de cricketers die voor een extra attentie in aanmerking komt, is Mohammad Munaf, die ooit de jeugd van VRA onder zijn hoede had. Hij is niet zomaar iemand, want tussen 1959 en 1962 speelde hij vier Test Matches voor Pakistan. Helaas laat zijn gezondheid de laatste tijd te wensen over. Daarom lijkt het ons een goed idee om hem middels een kaartje een hart onder de riem te steken.

Zijn adres: Zonnehuisgroep Amstelland t.a.v. Mohammad Munaf (woongroep 7) Wimbledonpark 361 1185XJ Amstelveen

Het gele turfje (2)

Een van mijn favoriete secties in Wisden Cricketers’Almanack 2019 is de afdeling gewijd aan de cricketboeken die het jaar ervoor zijn verschenen. Dit jaar is er een dat eruit springt en dat is Steve Smith’s Men van Geoff Lennon. De schrijver voert ons onder ander terug naar de zaterdag in Kaapstad waar de Australiërs voor het oog van de wereld gruwelijk de fout ingingen. Ik was er die druilerige middag bij en kan me de huivering die door het publiek ging toen de beelden van Cameron Bancroft en zijn ball tampering werden vertoond nog levendig herinneren. Lemon beschrijft met ‘a golden pen and an eye for detail’ hoe Bancroft en Smith zich die noodlottige avond naar de persconferentie begaven die in tranen eindigde. Lemon wijdt ook een aantal hoofdstukken aan de individuele spelers. Ze dragen als titels eenvoudigweg alleen de voornamen. Zo lezen we over David, Steven, Cameron en Timothy (= Tim Paine, de nieuwe captain). Steve Smith wordt omschreven als ’a cricket geek, desperate to be good, handed the leadership without any aptitude, and unable to put a leash on Warner.’ en laatstgenoemde is ‘a hero-villain, a useful idiot willing to do the team’s dirty work’. Ja, Lemon is inderdaad iemand met een gouden pen.

De spelers wier daden in dit boek aan bod komen spelen allemaal nog, zodat veel nog met de mantel der liefde bedekt zal zijn. Het hele verhaal zullen we te horen krijgen als ze met pensioen zijn en de omerta misschien niet meer geldt. Voor nu is dit een boek met grote emotionele kracht dat tintelt van hoogmoed en Schadenfreude en dat na lezing nog lang doorwerkt.

VRA 2 vs Qui Vive 1

After the disappointing first game VRA 2 travelled to Qui Vive to play their next match. We took our learnings from the last game and every bowler had a plan before the game. We bowled first and after some aggressive (but ugly) shots from the openers, Shard got us the first wicket with a nicely disguised slower ball. The top order of Qui Vive got starts but some tight bowling from VRA2 frustrated their naturally aggressive batsmen and they kept loosing their cool and eventually their wickets regularly. Soon Qui Vive were 8 down for just 103 on board. We were looking at something under 120 to chase, but our captain for the day Sudhakar had warned us before that they batted deep and that is exactly what they did. Their last 3 batsman added over 120 runs and almost batted out 50 overs in the process setting us a target of 224. We were a bit disappointed with our effort, but there batsmen showed good application which also gave us hope that this is an easy wicket to bat on and the target looked gettable. It was a nice collective bowling effort by the team and barring 1-2 drops, the fielding was also consistent .

But that was not how we batted. The opening partnership was broken quite early and after a mini recovery for the third wicket, we started committing hara-kiri one by one. Some of got out playing some unnecessary shots, some of us made judgement errors and some never got going from start. Soon we were 7 down for 85. But looking at how Qui Vive recovered and the fact that we also had couple of genuine batsman left, gave us a tiny ray of hope. Shadab and Adil tried their best to revive the innings, but in the end we were bundled for 169 with 5 overs to spare. It was a disappointing end to the match where we played brilliantly in patches, but played equally bad cricket in patches as well which finally costed us the game.

We regrouped after the match but there was not much discussion. Instead there was silent determination on the face of every player to do better next time. as we knew we have lost 2 games we should have won very easily.

VRA 3 - Eindhoven CC 2

As the scorecard reads; VRA won by 74 runs - a scorecard never tells the story of the match. It started in the usual fashion. Great warm-up, discipline and a lot of fun. The first game of the season so after the first lap in the warming up: complains of cramps.

After losing the toss Eindhoven CC put us in to bat and we got off to a flyer; 59-0 after 6 overs. With Marcus (52) doing the bulk of the scoring. But as a good first game of the season goes; 59-0 quickly turned to 76-4 (Martijn 14) and Shani and Frederik falling for single digits (yes a duck for the big man). Mark (11) and Thomas (52) rebuilt well and Thomas carried the innings in a recognizable way; punishing anything short or way too full. Eventually joined by skipper Jeroen (56*) the pair put on 80 together and rebuilt to innings to a respectable total of 218-8.

Great lunch! Thanks

The second innings started again with a great warm-up run. A solid opening spell by Dilip and Jeroen saw the visitors open to 27-0 in 5. The skipper quickly turned to Marcus for his all-round duties and quickly the training hours paid dividends. Great catches at first slip to make up for a duck and an overhead catch at point by Thomas P. made for 34-2 in 6. Golden arm had struck again. From there the innings didn’t really move forward for Eindhoven. From 34-2 in 6 to 68-2 in 16 - with the asking rate climbing. But it took the drinks-break to create a breakthrough; a clever bowler change to introduce spin saw the first ball beating the forward defense and a small smile of relieve on the faces of VRA. After drinks, the fielding became more disciplined (except for a ‘few’ dropped catches). And 62-3 in 16 became 133-8 in 33 and 144 all out. A nice run-out and a Michelle for Shan made for a great team effort victory. And to end with a quote of the winning captain:

“Good job everyone today! Truly enjoyed it and we are off to a good start” …. Next week Qui Vive away and on this Sunday; all the points stayed in Amsterdam!

VRA Zami Tour 2018: Kilmington & Stourton CC

Jaarlijks vertrekt een VRA gezelschap naar Engeland voor de legendary ZAMI tour. De wedstrijdverslagen van de 2018 tour leest u de komende weken in de How's That. (Deel 3 van 7)

Zondag 22 Juli stond de derde wedstrijd van de befaamde Zami tour op het programma tegen Kilmington & Stourton. Deze vond plaats nabij het pittoresque Royal Estate van Stourhead, onder de schaduw van het Hoare House, no pun intended.

Na de lunch in het restaurant The Spread Eagle, werd de toss gewonnen door VRA en besloot captain Bart Schotte eerst te batten. Met geen wolkje aan de lucht namen Sebastiaan Capel en Ewoud de Man het veld. Helaas volgde een tegenslag voor VRA toen deze laatste met een duck het veld uit werd gestuurd door E. Fowle na gevangen te worden na een edge.

Daarna stelde Capel het met Maarten Slagter, die 17 runs maakte (bowled Cuthbert), en eindigde zelf met een puike 44 runs na uitgevangen te zijn door Ross. Dit deed hij niet voordat hij Jelger Gustaffson in het zadel had geholpen, die de score onder zijn hoede op zag lopen van 41 naar 200, en batte met Alex van Hirtum (16 runs), en Thomas Pasierowski (13 runs). Zelf werd Jelger gebowled door E. Fowle na een knappe 65 runs gemaakt te hebben, en kon met opgeheven hoofd het veld verlaten. Achtereenvolgens scoorden Wouter Renardel, Jeroen Mulder, Louis Collignon en Captain Schotte 6,8,14 en 10 runs respectievelijk. De captain en Louis bleven samen not-out aan het einde van 40 overs, en kapitein Iglo de wicketkeeper hoefde geen bat in handen te nemen gelukkig. VRA eindigde haar innings met 239-8.

Na een uitgebreide tea die van alle traditionele Engelse snuisterijen werd voorzien, kwamen de heren en jongens van Kilmington & Stourton er niet aan te pas. Waar vooraf het vermoeden werd gekweekt bij de spelers van VRA dat die het nog moeilijk zouden krijgen tegen K&S vanwege hun uitstekende fielding en bowling, was het batwerk niet zo imposant. Een hoogtepunt van de tour brak aan toen de openingsbatsman van K&S, Horner - die weleens in county-cricket kringen vertoefde – spectaculair werd uitgevangen door Andrew Pulver. Een cracking pull shot over square leg werd eerst de lucht in afgeweerd met twee handen, waarna Andrew naar achteren vielen al draaiend plat op zijn borst terecht kwam. Een ongelofelijke vang volgde toen de bal daalde, en Pulver zonder om te kijken de bal achterwaarts in één hand ving. Het uitmuntende bowlwerk op deze vang werd door Louis verricht.

Hierna waren de mannen van K&S snel door hun batting line-up heen, en eindigden hun innings met 176-8 bij gebrek aan spelers.